verirem.

Bazar ertesi seherdi… Müellimler otağında çaxnaşmadı. Danışılanlardan bir şey öyrenmeye çalışıram. “Eşitdinizmi?” “Neyi?” “Bazar günü pansionatdan bir şagird qaçıb.” “Uşağı tapa bilmeyibler!” “Jandarma kendlerine qeder getmiş, her terefi axtarmış, izini bele tapmayıb.” “Belke tapılar deye ailesine xeber vermeyibler.” “O uşağı tanıyıram, görüşüne heç kim gelmezdi.”

Bu sözlerden sonra içimi bir qorxu bürüyür, pencereden Tekeldi dağına teref baxıram ve dodaqlarımdan heyecanlı bir sual qopur: “Hansı uşaq qaçıb, kim qaçıb?” “Nazan xanımın sinfinden…” “Kimdi?” “Deyesen, öz kendine getmek isteyib, adı da Mir Seyiddi.” “Mir Seyidmi?”
…
Pencerenin ağzında donub qalıram. Dilim tutulur, danışa bilmirem. Eşitdiklerim ya yalandı, ya da soyuq bir yuxu… Her ağızdan bir avaz gelir, amma artıq ne danışdıqlarını eşitmirem. Mektebin bağçasındakı yüzlerle uşağı tek-tek gözden keçirirem. Heç biri Mir Seyide oxşamır. İnanmıram. Sanki o şagirdlerin arasından çıxıb gelecek, sinifde adı oxunanda “burada!” deyecek.
Mekteb müdiri gelir. Bir felaket xeberçisine benzeyir…”Mir Seyidi tapıblar”, deyir, “donub.”
…
Bu an men de donuram. Heç bir baharın eride bilmeyeceyi bir buz kütlesine dönürem. Sanki müellimler otağında minlerle insan var. Sesler bir-birine qarışıb. Otaqdan qaçmaq isteyirem, qaçmaq… Sinfin divarları üstüme gelir. Ne qara taxta, tebaşir, kitab, defter, qelem, ne de uşaqlar… Sinifde bir tek menem, bir de Mir Seyidin xeyalı. Pencerenin önünde qurumuşam, gözlerimi Tekeldiye çevirib dağlara ümidsizlikle baxıram… Tekeldinin ağappaq döşünde gözüm bir qaraltıya sataşır. Mir Seyid! Kese yolla dağa dırmaşır. Güneş buludların arasından sıyrılıb ölgün işığı ile gülümseyir ve derhal yox olur. Yuxarı çıxdıqca, kende yaxınlaşdıqca Mir Seyidin üreyi böyüyür. Addımlarını artırır, daha süretli getmeye başlayır. Ağ Torpaq, Boğum Deresi, Tek Söyüd… Mir Seyid bir-bir onları keçir. Soyuqbulağa çatsa, kend görünecek. Soyuqbulaqda Qız Qayasına çıxıb çağırsa, kendde

<< 1 ... 13 14 [15] 16 >>