eşidecekler.
Birden hava qaralır, külek uğuldayır. Qar sepeleyir. Mir Seyid bir qarşısındakı dağa, bir de dönüb arxasına baxır. Ne şeher, ne mekteb, ne kameralar var… Ellerini ağzına aparıb nefesiyle isitmeye çalışır, amma Mir Seyidin nefesi de üşüyür. Qar deneleri dayanmadan üzüne çırpılır, yanaqları ağrıyır. Qız Qayası qarşıda, bir neçe yüz metrlikdedi. Qara batıb çıxa-çıxa gedir, amma bu zaman dizlerinin taqeti kesilir. Sanki ayaqlarından tonlarla yük asılır. Çetinlikle Qız Qayasının dibine çatır, qayanın koğuşuna sığınır. Ellerini, ayaqlarını yoxlayır. Elleri, ayaqları sanki yoxdu. Hava bulanır, dörd bir teref qaralır. Mir Seyid artıq etrafındakı qayaları, ağacları seçe bilmir. Uzaqlardan it hürüşü gelir ve qorxur, ağlamaya başlayır. Üzünü kende doğru dönderib son bir ümidle qışqırır: “Annaaa! Annaaaaaa!”
Uğuldayan külek Mir Seyidin sesini de udur. Mir Seyidin boğuq sesi çovğunda eşidilmez olur. Qorxaraq qayanın koğuşundan çıxır. Kende tez çatmaq üçün özünü qarın içine atır. Birden ayağı büdreyir ve sinesine qeder qara batır. Qanadları islanmış bir keklik kimi çırpınmağa, qarın içinde vurnuxmağa başlayır. Sonra ayaq barmaqlarına, ellerine ilıq su tökülür, elleri, ayaqları istilenir. O istilik bütün bedenini bürüyür, daha üşümür. Bir yay günü derenin kenarında yalın ayaqlarla qaçır ve yorulub yamyaşıl çemenlikde uzanır. Gözlerini ağır bir yuxu basır. Mir Seyid birden uzaqdan atasının ona teref geldiyini görür. Elinde de bir velosiped var. Mir Seyit yerinden qalxıb atasına doğru qaçır, qaçır, qaçır…
»Oxu zalına keç