qardaşım getdi! Böyük qardaşım getdi!”, deye yere uzanıb ağlayıram.

O qoca qadın: “Gelecek, ağlama!”, deyir, meni ovutmağa çalışır. Ona inanmıram. Anamın atama söylediyi giley dolu sözler qulaqlarımda cingildeyir: “Barmaq boyda uşağı qürbete atıb geldin.” Atam cavab vermir.
Her gece “Böyük qardaşım niye gelmedi?”, deye soruşuram. Qoca qadın hemişe eyni cavabı verir: “Pansionata getdi, mekteb bitsin, gelecek. Sen yat, yat!”

…Ve qaz lampası sönür. Qoca qadın bir xeyal kimi çıxıb gedir. Kerpic evin bütün otaqlarında qaranlıq hayula gezir. Deli külek dayanmadan uğuldayır, pencereleri titredir. Qorxaraq yatağıma girib yorğanı başıma qeder çekirem. Az sonra ağacları kökünden çıxardan div dişlerini itileyib gelir ve yatağıma eyilib şüşeleri titreden sesiyle soruşur: “Kim yatmış, kim oyaq?”

Yatsam, ses vermesem div meni yeyecek. Sonra iri bir ağacı kökünden çıxardıb dişlerini qurdalayacaq. Divin dişleri arasından bir-bir qanlı qollarım, qıçlarım tökülecek.

Div dişlerini bir-birine sürtür. Sanki göy guruldayır ve tezeden soruşur: “Kim yatmış, kim oyaq?” Qorxudan titreyerek cavab verirem: “Nene! Hamı yatmış, bir men oyaq…”
Div donquldanaraq gedir. Men yorğanın altından başımı çıxardıb gözlerimi tavana dikirem. Otaqdakı eşyalar eyilib bükülür, qefilden şeklini deyişir. Divin dişleri tavandan asılan yabaya dönür. Ocaqdakı son közler divin qanlı ağzıdı…
“İnsan etinin iyi gelir! İnsan etinin iyi gelir!”, deye divin uşaqları üstüme qaçır. Böyük qardaşımı axtarıram. Döşeyimin sağ yanı boşdu… Ellerimle yastığı yoxlayıram, boşa çıxır, üreyim sıxılır. Qaranlıq gecelerde meni qorxu-hürküden azad eden o ses yoxdu. Ellerimi o qızıl saçlı qoca qadının ellerinden qurtarıb yavaşca müellim otağına dönürem. Birden her yan pansionat olur. Bütün teklikler, qorxular, hesretler… Sisler duman içinde, uzaq bir qürbetde buğlanır, buğlanır ve otağıma yağır. Ağlayıram. Qaranlığı parçalayan o zeng sesi hele qulaqlarımdadı. Kameraların işığı sönende masaya qoyduğum kitab orda

<< 1 2 [3] 4 5 ... 16 >>