elece durur. Kitaba könülsüz baxıb gözlerimi pencereye, uzaq qaranlıqlara dikirem. Ne o qoca qadın, ne kerpic ev, ne pansionata geden böyük qardaşım, ne de ağlayaraq tozlu yollarında qaldığım o kend… heç biri yoxdu. Hamısı tünd bir qaranlıqda, keçmiş zamanda itib-batıb. Kameralardakı uşaqların qardaşlarını düşünürem. O an bedenim yüz parçaya bölünür ve parça-parça uzaq dağ kendlerine sepelenirem. Göyde bulud narahatdı, yerde ağaclar… Sert bir külek esir. Bütöv Ay buludlu geceni yüngülce işıqlandırır. Buludlardan sıyrıldığı zaman Tekeldinin (dağ) zirvesinde, dik qayalıqlarda gümüş bir tac kimi parlayır. Buludlar gündüzler qardan gelinliyinin eteklerini düzenliye seren Tekeldinin üzünü qara bir duvaq kimi örtüb. Pansionatın şüşelerine qeder uzanan akasiyanın zerif budaqlarını bir-bir yere eyen külek pencerelerden muğam üstde inleyen bir tar kimi keçir. Üşüyüremmi, qorxurammı, bilmirem. Bedenimde buz kimi bir el gezir. Dişlerim bir-birine deyir, ürpenir, titreyirem. Akasiyanın budaqları bir qeder aralıdakı kiçik söyüd ağacına doğru qırılanacan eyilir, söykenir ve tekrar dikelir. Bu deli külek ne vaxt esse bu akasiya hemişe kiçik söyüd ağacıyla derdleşir. Belke de telesirmiş kimi dördnala çapan ve uğuldadıqca ağacların ince, nazik budaqlarını şax-şax qoparıb yere töken külekden şikayet edir, kim bilir…
Eni-uzunu bir neçe addımlıq otaqda gezişirem. Dörd bir teref beton, bir masa, bir yataqdı… Gece arşın-arşın uzanır ve ona yoldaşlıq eden bir hüzn durmadan böyüyür. Teklik meni dirhem-dirhem xırdalayır. Masaya yönelirem ve yeniden kitabın sehifelerini çevirirem.
Atasını gözleyen bir uşaq… Kameralardakı uşaqlara benzeyir. Direne-direne kendin yaxınlığındakı yüksek bir tepeye dırmaşır. O tepe, zirvesi qarlı, gümüş taclı Tekeldi olmalıdı. Min bir ümidle o tepeye çıxan o uşağa qoşuluram. Onunla birlikde çölnoxudu bitkisinden, otlardan yapışaraq qan-ter içinde zirveye çatmaq, elimi müşahide borusu kimi gözlerime tutub uzaq üfüqlere, sisler içindeki göle, o gölde üzen
»Oxu zalına keç