ağ gemiye baxmaq, atama el elemek isteyirem…
Yox, alınmır. Kameralardakı uşaqlar arxamdan çekir. Kim bilir onlar hansı tepelere dırmaşır, hansı yaylaqlara gedirler. Qalxıram. Çölde ulayan külek ayaz diliyle içimi yalayıb keçir. İçim sızlayır. Birden qıçlarımın taqeti kesilir. Tepeye çıxa bilmirem. O uşağı kitabın sehifeleri arasında qoyub qayıdıram. Gözüm divardakı saata sataşır. Gece yarısıdı. Deqiqeler ağır-ağır sonrakı günden dem almağa başlayır.

“Şagirdlere daha bir defe baş çekmek lazımdı”, deye söylenib ağır, yorğun addımlarla kameralara doğru gedirem. Üst mertebeden, qızlar kamerasından zeng sesi kimi cır bir qadın sesi eşidilir. Koridorlar ana sesine heç benzemeyen bu sesle oyanır, sanki diksinir. Nazan xanımın dişlerinin qıcırtısı bele eşidilir. Bir div kimi donquldanır. Hirslenir, evvel bir uşağın sifetine şille vurur, sonra sesi boş koridorlarda eks-seda verir: “Sus! Zırıldama! Gecenin bu vaxtı ananı haradan alım? İndi yatağa get! Bir daha gözüme görünme! Burda birce qoyun iyi, gübre iyi çatmır! Tebii, yata bilmezsen!”…

Uşaq belke de neyise izah etmeye çalışır. Nazan xanım bir neçe saniye susub yeniden qışqırır: “Keees! Otağına! Tez!”
Nedense Nazan xanımla meni eyni güne salırlar, hemişe birlikde keşik çekirik, gece o, qızların mertebesinde qalır, men de oğlanların. Sebebini bilmirem, uşaqlar hele başını yastığa qoymamış Nazan xanım özünü yatağa atır, yuxu bir qarabasma kimi gözlerine çökür ve işıqlar söner-sönmez yuxuya gedir. Aydın eşidilen bir uşaq ağlaması yuxusunu qaçırır. Hiddetli, hirsli, qızğındı… Azğın sular kimi guruldayır, köpürür. Uşaqlar bu selin qarşısına çıxmamağı öyrenene qeder bir neçe defe sulara qerq olurlar.

Nazan xanım sanki mene de qışqırır, bir müddet elece donub qalıram. Sesler kesilince yeniden addımlayıram. Boş, sessiz koridorda eks-seda veren ayaq seslerim şam işığındakı eşyaların kölgesi kimi uzanır, böyüyür. “Tak… tak…” ayaq seslerim qaranlıqda çoxalır. Meni vahime basır, sanki arxamca divler gelir. Ve birden

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 16 >>