bir üsyan başlayacaq ve sesler bir-birine qarışacaq: “Analarımızı isteyirik!” “Burada oxumaq istemirik!”
…
101 nömreli kameranın ağzında dayanıram. Bütün işıqlar sönüb. Upuzun koridorun ortasında yalnız bir lampa yanır. Koridoru yaxşıca işıqlandıra bilmeyen lampanın zeif işığında kameraya daxil oluram. Qapının ağzındakı çarpayılardan biri boşdu! Gözlerim böyüyür, zehnimde bir-birinin ardınca min bir fikir dolanır. Bu soyuqda?.. Ferarilikmi?.. Ola bilmez, hele çox balacadılar. Amma…

Elimin yardımı ile irelileyir, çarpayılarda yatan uşaq mehkumları bir-bir yoxlayıram. Bir az aralıdakı çarpayıda, bir yastıqda elim iki uşaq başına deyir. Kiçik bir uşaq özünden bir-iki yaş böyük bir uşağın qoynuna sığınmış, yatır. Gülümseyirem. Bir anda bütün qorxuları yele verir, özümden qovuram. Çarpayısından ferarilik eden bu uşaq bir eliyle yatağına sığındığı uşağın elinden tutmuşdu. İşıqlar sönende qorxur, bilirem. Yataqda büzüşüb diger uşağa sığınması onun mektebe hele tezece geldiyini anladır. “Qoy yatsın!”, deyirem öz-özüme, “belke böyük qardaşı üçün darıxıb…”
Növbeti kamera… Külek şüşelerde ulayır… Qanad sesleri… Narahat quşlar pervaz etmekde. Belke men içeri girende hürküb havalanacaqlar. Bu kamerada, ikinci qatdakı çarpayıda bir uşaq yatağından emelli-başlı sallanıb… Adım kimi tanıyıram. Bu uşaq indi yamyaşıl, benövşeyi çiçekli bir yaylaqda uçur. Her yanı çayır, çemen, çiçekdi… Yanağında mesum bir tebessüm var. Herdenbir arxasına baxaraq qaçır. Onu qovan diger uşaqlar ona yetişe bilmirler… Birden üzü gerilir, arxasınca gelen uşaqlar onu tutacaq. O, indi dere ile şırıl-şırıl axan çayın qarşıdakı sahiline keçecek. Gülür, daha süretli qaçmağa başlayır, yataqda vurnuxur, indi atlanacaq…

Gözlerimi yumub bu uşağın xülyalarına qapılıram. Qaçaraq dere yatağına yaxınlaşıb onun evezine qarşı sahile atlanıram. Bedenim bir quş kimi yüngüldü, uçuram, ayaqlarım boşluqdadı. Yükseklikde başım fırlanır, yere enmek isteyir, ene bilmirem. Böyür-başımda çayır quşları,

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 16 >>