qaranquşlar, kepenekler… Birden bütün ağırlığımla yere düşürem. Düşdüyüm yer o derenin sahilindeki yamyaşıl çemenlik deyil. Sert, soyuq bir mekandı. O saat xülyalarım çekilir. Yuxulu gözlerimi böyük bir qaranlıqda açıram. Sarı, qırmızı çiçekler, yaşıl ekinler, benövşeyi sümbüller, qaranquşlar, kepenekler yoxdu. Az evvel göyde yanan güneş de… Gicgahımdan ilıq-ilıq qan sızmağa başlayır. Ellerimi alnıma aparıram, ellerim qana boyanır.
İkinci qat çarpayıdan düşmüş kimi gicgahım ağrıyır, sızlayır, döyünür… Uşağın çarpayıdan sallanan başını yavaşca yastığına qoyuram.

Koridorun sağındakı son kamera… Hıçqırıqlarla boğulan bir uşaq sesi… “Ana! Anaa!”

Tez qapının ağzına qaçıram, gözleyirem. Koridorda küleyin o qorxulu sesinden ve herdenbir kameradan gelen bu sesden başqa heç bir ses yoxdu. Uşaq tekrar inleyir: “Anaa! Anaa!”

Akasiyanın yarı çılpaq budaqlarının kölgesi qarşıdakı divara düşür. Divardakı kölgeler birden bir qadın silueti olur. Qadının arxasında da kiçik bir uşaq görünür. Qadının çiyninde bir deryaz var, deryazın ucunda azuqe torbası… Qadın bir eliyle çiynine atdığı deryazı tutub, diger elinde bir seheng var. Akasiya eyildikce kölgeler divarda titreyir. Qadın gedir, arxasına baxmadan gedir. Bu qadın, bu kamerada ağlayan uşağın anasıdı. Uşaq anasının arxasınca qaçıb qışqırır. Qadın eşitmir. Akasiyanın budaqları titredikce onların arasından kiçik tepeleri aşırmış kimi evvel itib sonra yeniden görünür. Külek uğuldadıqca kiçik budaq eyilir, uşaq büdreyib yere yıxılır, sonra qalxıb tekrar anasının ardınca qaçır. Kiçik addımlarıyla ona çata bilmir. Anasının arxasınca ağlayaraq qışqırır: “Anaa! Anaa!” Belke de divarda bu uşağın xeyalını görürem.

Ayaqlarımın ucunda içeri girirem, sesin geldiyi terefe yaxınlaşıram. Bir uşaq üzüüste yastığa qapanıb. Çiyninden tutub yavaşca çevirirem. Yatmayıb, qorxuyla yataqdan qalxır. Sonra hıçqıraraq ağlamağa başlayır. Sesimi qısaraq astadan soruşuram: “Niye yatmırsan, oğlum?”

Ağlayaraq cavab verir: “Annaaa! A-naa!

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 16 >>