Anamı…”
“Yaxşı, yaxşı! Ağlama, sakit ol! Yoldaşlarını oyadarsan. Madam yata bilmirsen, qalx görüm, gödekçeni geyin, haydı, başmaqlarını da tax, menimle gel!”
Bu uşaqla diger kameraları birlikde gezirik, sonra men qabaqda o arxada müellim otağına gedirik. Otağa girende gözleri işıqdan qıyılır, gözlerime baxa bilmir, davamlı şekilde içini çekib ağlayır. Hıçqırıqdan danışığı boğulur, ne dediyi anlaşılmır. “Ağlama görüm! Ağlama, sakit ol, adın nedi senin?”

İçini çekir, kekeleyerek cavab verir: “Uh, uh… Mir Seyid.” “Mir Seyid, hansı kendden gelmisen?” “Aşağı Civanlıdan.” “Neçenci sinifde oxuyursan?” “Üçüncüde.” “Nazan xanımın sinfindemi?” “Beli.” “Bura ne vaxt gelmisen?” “Dö, dö… dörd gündü.” “Niye başqa yoldaşların kimi mekteb açılanda gelmedin? Bax, onlar artıq alışıblar.” “Men kendde oxuyurdum.” “Demek, kendinizde mekteb var, bes bura ne üçün geldin, Mir Seyid?” “Mektebimiz vardı, ıhıı, ıhıı, ıhııı…”
Ağlamaqdan danışa bilmir, sakitleşdirib bu yuxu ferarisini sorğu-suala çekirem: “Ağlama, Mir Seyid! Ağlama! Müelliminiz yoxdu? Demek, teyinat alıb getdi, müelliminiz gedince mektebiniz de bağlandı.” “Yox, müellimimiz de vardı. Vardı, ıhıı, ıhıı, ıhhıı…”

Mir Seyid tıxanır, boğulur, kekeleyir, danışa bilmir. Sinesi enib qalxır, bir stekan su verirem, udqunaraq içir. “Ağlama, Mir Seid! Bax, birinci sinifde oxuyan uşaqlar bele artıq ağlamırlar. Ağlama, haydı anlat görüm, niye kendinizde oxumadın?” “O, o, mektebimizi yandırdılar! Müellimimiz öldü! Atam da… Iııhıhıhııı!..” “Kim yandırdı, Mir Seyid? Kim öldür…” “Atamı… Atamı…” “Yaxşı, Mir Seyid, yeter, ağlama!”
…
Otağa soyuq hava dolur. Bedenim quru budaqlar kimi titreyir. Külek qulaqlarımda küyüldeyir, fırtına qopur, qasırğaya dönür. Bu an ağaclar yarpaq-yarpaq sovrulur, dağlar daş-daş ovulur. Ulu dağlar, engin düzenlikler, serin yaylaqlar, gülle sesleri önümden keçib gedir. Bütün dereler qan olub içime axır. Mir Seyide teref dönürem: “Mir Seyid, ağlama, haydı, sakit ol artıq! Sen indi yat, yat! Seher

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 16 >>