danışarıq, olarmı?” “Xeyr, men orada yatmayacağam, men bu mektebde oxumayacağam, men kende gedeceyem.” “İstesen burada, bax, menim yatağımda yat. İşığı da yanılı qoyaram, olarmı?” “Xeyr, men yatmayacağam, kendimize gedeceyem.” “Amma indi gecedi, hem de yollar bağlıdı, yollar açılanda seni göndererem gedersen.” “Xeyr, seher açılanda gedeceyem.”

Mir Seyid tez yola gelene, yıxılıb yatana oxşamır. Tay-tuşlarına baxanda güclü, qüvvetlidi, iri elleri, ayaqları var, dağ uşağıdı. Onu yatırtmaq üçün aşılmaz, merhemetsiz dağlara aparmaq, sarı, benövşeyi çiçekli yaylaqlarda başını qatmaq, dik qayalardan, üsyankar derelerden keçirib kerpic evli viran kendlerde gezdirmek, yaxşıca yormaq lazımdı…

“Mir Seyid, kendiniz buradan görünürmü?” “Yox, görünmür, çox uzaqdı…” “Menim kendim de çox uzaqdı, Mir Seyid”, öz-özüme deyirem. “Kendinizin dağları da görünmür, Mir Seyid?” “Onlar görünür.” “Haydı, gel! Seninle üst mertebeye çıxıb pencereden baxaq, kendinizi mene göster, görüm ha terefdedi” “Yaxşı”.

Dördüncü mertebeye qalxırıq. Sol terefde gövdesi zülmet qaranlıqda itmiş, qarlı zirvesi ay işığında parlayan ve qaranlığın içinde bir buz kütlesi kimi yükselen Ağrı dağı… Ağrının yan terefinde ağ saçlarını semaya doğru uzatmış Zor dağları… Dağların qoynunda tek-tük işıqlar yanır. Küleyin sesine yaxın kendlerden gelen it hürüşleri qarışır. Cincavat çayı bütün sesleri köpüklü sularına qatır, özüynen uzaqlara aparır. Gözlerimi bütün heybetiyle gecenin sinesini yarıb göye yükselen Ağrı dağından ayıra bilmirem. Heyretdeyem. Xeyala dalmışam. Mir Seyid yavaşca seslenib xeberdarlıq edir: “Müellim, kend o terefde deyil, bu terefdedi!” “Elemi?”

Başımı çevirib Mir Seyidin boy verib böyüdüyü dağlara baxıram. Eliyle sağ terefdeki dağları gösterir: “Bizim kend bax, ordadı, müellimim. Tekeldinin arxasında. Qışda kimse bizim kende gede bilmir, avtomobiller çıxa bilmir. Kese bir yol var, amma gerek atla gedesen. Atam o yoldan gelirdi. Yay olsa, men de ordan gederem, men heç qorxmuram, yolu

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 16 >>