Yusif İzeddin İsanın hekayesini teqdim edir.
Allaha mektub

O bilmirdi, “Zeyneb” adını ona kim qoyub. Ne vaxtsa ata-anasının, qohum-eqrabasının olduğunu heç düşünmemişdi de. Hetta dünyaya geldiyinden neçe il ötdüyünü bele bilmirdi. Kaş o her şeyi xatırlayaydı, çünki bir neçe günden sonra onun yeddi yaşı tamam olacaqdı!

Her zaman o, özü haqqında düşünende, yaxud küçe boyunca piyada gedende günleri, başına gelmiş hadiseleri yadına salardı. Sebebini bilmediyi göz yaşları ona heç cüre kömek ede bilmezdi.

Qış gecesidir. Hemişeki kimi o, Xanım Zeyneb ziyaretgahındadır*. Eynine rengi çoxdan solmuş nimdaş, nazik köynek geyinmişdir. Demek olar ki, çılpaqdı. Üzünün rengi solğun ve çox arıq idi.

Bir kök kişi yanından ötüb keçirdi. Ona teref qaçıb xahiş etdi ki, yemek almaq üçün ona üç millim** versin. Amma kişi onu söydü. Bu anda yolun o biri sekisi ile geden bir qadını görüb derhal ona teref yüyürdü. Lakin o da fikir vermeden yoluna davam etdi. Hiss etdi ki, yorulub. Ziyaretgahın yaxınlığındakı hemişeki yerine yatmaq üçün qayıtmaq qerarına geldi. Ac qarınla yuxuya getmek onu narahat etmirdi. Ona göre ki, yemeyini müntezem vaxtında yemirdi. Yemek almaq üçün kifayyet edecek qeder pul toplaması ise bextden aslı idi.
Hemişeki yerine qayıdarken yolda bir qadını görüb pul üçün ellerini ona açdı. Qadın nezer salıb, qayğıkeşcesine onu sorğu-suala tutmağa başladı:

- Seninle yaşayan valideyinlerin var?

- Xeyir, menim ne anam, ne de atam var.

- Ne üçün dilenirsen?

- Yemek üçün.

- Niye bir evde bu vatadek qulluqçu işlemirsen?

- Ele evleri tanımıram. Bunu mene deyen de olmayıb.

- Yaxşı, eger senden menim evime gelmeyi, orada işlemeyi xahiş etsem razılaşarsamı? Evezinde de qarnını doyurarsan.

Zeynebin üzünde sanki sevinc parladı ve ferehdolu sesle: “He, razıyam!” - dedi.

Qadınla Zeyneb bir neçe küçe piyada gederek qadının çoxmertebeli, naxışlı binada olan menziline çatdılar. Onlar liftle yuxarı qalxıb menzile daxil oldular.

He, - qadın dedi, -

[1] 2 3 ... 6 >>