aparsın.

- Men Allahdan başqa heç kimi tanımıram. Axı meni o yaratmışdır. Ne olar, emi, menim evezime Allaha mektub yaz!

Balaca qızın acınacaqlı taleyine Ebdül Qadir göz yaşlarını saxlaya bilmedi. Fikirleşdi ki, eger bu zavvalı qızın xahişini redd etse, onda onun qaranlıq heyatının ümid qığılcımını da söndüre biler. Siyirmeni çekib kağız-qelem çıxartdı.

- Men senin üçün Allaha mektub yazacam. Yaxşı, ona ne demek isteyirsen?

- Yaz ve ona denen ki, Zeyneb kimsesizdir, kömeksizdir! Meni yanına aparsın. Bes meni o yaratmayıb?

Ebdül Qadir özünü mektub yazan kimi gösterdi, sonra zerf çıxartdı. Mektubu zerfe qoyub bağladı ve Zeynebe verdi. Zeyneb ehtiyyatla mektubu iki eli ile tarım tutdu. Amma marka yapışdırmaq lazım olduğunu heç ağlına da gelmedi. Çünki bele şeyleri bilmirdi. Davamsız addımlarla yırğalana-yırğalana poçt qutusuna teref qaçdı. Çalışdı ki, mektubu içeri saldın, lakin elleri poçt qutusunun ağzına çatmadı. Mektubu yoldan öten birine verib qutuya saldırmaq üçün kiminse kelmesini gözledi. Bir nefer mektubu Zeynebden alıb zerfe baxmadan onu qutuya saldı.

Heç vaxt heyatında evveller duymadığı sevinc hissini birinci defe idi ki, indi hiss edirdi. Çünki başqa qulluqçuların öz derdlerini bölmek üçün qohumlarına mektub gönderdikleri kimi, artıq onun da mektub göndermek üçün kimise var idi!

- Mektub Allaha çatacaqmı? Göresen, o bu gün gedecek? İndi men hara gedim? Xanım Zeyneb mescidine gedim? Yox, yaxşısı budur, poçt qutusunun altında oturub cavab gözleyim.

Torpağın üstünde oturub başını dizlerine söykedi. Gözlemekden darıxıb başını qaldıranda ağasını qarşısında gördü. Qorxudan qarabasmış adam kimi bedeni titredi ve celd ayağa qalxdı. Sahibesinin eri qolundan yapışıb, möhkem çekerek ona eve dönmeyi emr etdi. Menzilin qapısından girenedek kişi, Zeynebin qolundan buraxmadı.

Sahibesi onu gicellendirici sille ile qarşıladı. Sonra qız zarıyanadek döydü. Axşam düşdü. Her kes öz yatağına, Zeyneb de metbexin küncündeki quru döşemenin üstüne

<< 1 ... 3 4 [5] 6 >>