Rey Bredberinin hekayesini teqdim edir.
Ölüm ve qız

Uzaq-uzaq diyarlarda, meşelerin, dağların o üzünde bir qarı yaşayırdı. Düz doxsan il bağlı qapılar arxasında ömür sürmüşdü. Heç kime qapı açmamışdı - ne esen küleye, ne yağan yağışa, ne sırtıq serçelere, ne de ki, bicbala oğlanlara. Qapısının direyini taqqıldadan her kes ondan bu sözleri eşitmişdi;

- Cehennem ol, ölüm!

- Men ölüm deyilem! - qapı döyen qışqırmışdı.

Qarı ise cavabında demişdi:

- Yox, men seni yaxşı tanıyıram. Ölümsen, amma qıza çevrilmisen. Yanağındakı çillerin altından qabarmış sümüklerini görürem!

Ve yaxud bir başqası qapını astaca döyürdü:

- Görürem, seni yaxşı görürem. Ölüm, - qarı bağırırdı. - sen daşyonana çevrilmisen! Qapını üç yerden bağlamışam, iki cefteyle berkitmişem. Yapışqanlı kağızla bütün delme-deşiyi tutmuşam. Açar yerlerine parça tıxamışam, sobaya gelen borunu toz-torpaqla doldurmuşam, pencereleri hörümçek toru görünmez edib. Naqilleri ise kesmişem. Hamısını. Bilirsen niye? Ona göre ki, sen bura elektrik cereyanı ile gelmeyesen. Telefonum da yoxdur ki, gecenin yarısı meni oyadıb ölüm saatının yetişdiyini elan edesen. Qulaqlarıma pambıq tıxamışam: ne qeder danışsan da, eşiden deyilem. He, bele-bele işler. Fındıqburun. İtil cehenneme, ölüm!

Qesebenin sakinleri gözlerini açandan onu bele görmüşdüler. Uzaq diyarların sakinleri daima ondan danışır, bu söhbetleri dinleyen uşaqlar geceler oğrunca qarının damına dırmaşır, kiremitin birini bir balaca qaldırır ve qarının iniltilerini dinleyirdiler: «Cehennem ol buradan, sen, qara paltarlı, ağarmış ve bozarmış sifetli, ölüm! Redd ol!» Etrafdakılar deyirdiler ki, bu qarı ebediyaşardır. Doğrudan da ölüm qarının evine haradan girecekdi ki? Hetta evinde ömür süren bütün qoca mikroblar bele çoxdan mehv olub getmişdiler. Teze mikroblar ise (eger qezetlerin yazdığına inansaq) her ay teze ad altında bir ölkede dolaşır, ha baş vururdularsa, qarının evini dövrelemiş tütün yarpaqlarından, dağ çayırından, vehşi sarmaşıqlardan

[1] 2 3 ... 9 >>