gizletmeye cehd edirler.
O, evden kenarda da şübheli elametlerle üzleşirdi: meselen, hemkarlarının çoxmenalı baxışları, onun yaxınlaşdığını görerken susaraq, danışmamaları, adeten söhbetçil insanların onu görcek sıxıntı keçirmesi… Ancaq Qorca özünü ele alır ve özü-özüne suallar verirdi ki, belke ondakı bu şübheler nevrasteniyanın elametleridir. Axı, bezi insanlar var ki, yaşa dolduqca her terefde yalnız düşmen görürler. Bir de axı, o neden qorxmalı idi ki? O, ad-san, hörmet sahibi idi, maddi cehetden gözel temin olunmuşdu. Teatrlar ve simfonik cemiyyetler onun eserlerini ifa etmekde iddialı idiler. Sağlığına söz ola bilmezdi, heç vaxt da xestelenmemişdi. Yaxşı, bes ne? Onu hansı tehlüke gözleye bilerdi? Ancaq bu cür düşünmek ona kifayet etmirdi.
Ertesi gün şam yemeyinden sonra onun heyecanı daha da keskinleşdi. Saat texminen ona qalırdı. Növbeti qezeti gözden keçirerken o, gördü ki, Ribbentsin yeni operası sehneye mehz hemin axşam qoyulur. Yaxşı, onda nece olur axı? Meger Cakomelli dememişdimi ki, baş meşq texire salınmışdır? Nece ola bilerdi ki, heç kim ona xeber vermesin, onsuz keçinsinler? Ve ne üçün teatrın rehberliyi hemişe olduğu kimi ona xüsusi devetnameler göndermemişdi?
- Mariya! Mariya! - deye o, heyecanla çığırdı. Sen bilirdin ki Ribbentsin premyerası bu axşamdır?
Mariya tesviş içerisinde özünü yetirdi:
- Men… men? He, ancaq ele bilirdim...
- Neyi ele bilirdin?.. Bes devetnameler? Nece ola biler ki, mene devetname göndermesinler?
- He, he… Bes, sen zerfi görmemisen? Men onu senin masanın üstüne qoymuşam.
- Mene de heç ne dememisen, elemi?
- Men ele bildim bu seninçün maraqlı deyil… Axı sen özün deyirdin ki, heç vaxt getmezdin… Deyirdin onlar seni tovlaya bilmezler… Bir de ki, tamam unutmuşdum, sene and içirem.
Qorca özünde deyildi.
- Men başa düşe bilmirem… başa düşe bilmirem, - deye o tekrar-tekrar söyleyirdi, - saat on bire beş deqiqe işleyib… artıq gecdir...bu sarsaq Cakomelli de ki (onu ne vaxtdan beri sarsıdan
»Oxu zalına keç