bilmezler. Doğrusu, menim indi heç bir uğur qazanmağıma ümidim yoxdur.
- Mene o uğur gerek deyil. O, adama ne verir ki?
- Bu, ne ise yeni bir şeydir! Sen indiki telebeler kimi düşünürsen. Onların üstünde durduqları bünövreni gören gözleri yoxdur. Feqet, hetta zehleleri getmirse bele, demeli, en azı onun meqsedeuyğunluğuna şübhe edirler. Onlar bele hesab edirler ki, o bünövreni dağıtmaq lazımdır. Ve onun haçansa dağılacağına inanırlar. O kesler ki, heyatda uğur qazanmağa çalışır, dağılmalı bünövre üzerinde durduğunu anlamaqlarına baxmayaraq, pillekenlerin pillelerini dırmaşırlar. Ne qeder ki, mensebperest daha yuxarı pilleye qalxır, bir o qeder de onu tehlüke gözleyir. Belece, menseb arzusunda olan insan bunu bile-bile yene de dırmaşmağındadır - etrafdakı şerait, hem de özünün meyli onu buna vadar edir. İndiki mensebperestlik vicdansızlıqla bağlıdır. Mensebperestlik zamanın elametidir. Bu gün qaranlıq ve kasıbçılıq içinde yaşamağa mehkum edilmiş menim özüm de mensebperestlerin sırasına meyilliyem. Sen kasıbların limon meyvesi kimi işıqlısan ve yeqin, bu probleme başqa terzden yanaşırsan.
- Amma men yalnız kasıbların aşnasıyam. Qoy bütün kişiler heyatda uğur qazansınlar: axı onlar yalnız bu barede düşünürler. Qadınlar ise başqa mesele. Onları iki yere ayırmaq olar - kasıbların aşnaları ve varlıların meşuqeleri.
- Yox a, bunu yaman tapmısan!
- Sizse mütleq qabağa gedeceksiniz! Bu menada, kişilerin aqibetini evvelceden görürem: önceden her şey mene aydındır ve heç vaxt yanılmıram. Heqiqeti deyirem: uğur qazanacağınıza emin ola bilersiz.
- Ve men seni atacağam?
- Hökmen!
- Onda mene yükselmek lazım deyil.
- Ele demeyin. Men hemişe her bir kişinin uğuruna sevinmişem. Herden düşünürem ki, sanki men xoşbextlik yumurtası qoyulmuş quş yuvasına benzeyirem.
- Sefeh-sefeh danışmağı qurtar ve ümumiyyetle, nezere al: mene senin uğur qazanmış evvelki kişilerin baredeki xatirelerini dinlemek lezzet elemir. Verdişin ise adlı-sanlı xanımları o menada
»Oxu zalına keç