ki, sakin Nyu-Yorkun qaynar istisinden canını qurtarıb uik-ende gelmişdi ve nece olmuşdusa, qapının düymesi basılı qalmışdı, ya da qapının mexanizmi korlanmışdı. Stivi yataqdan tezece qalxmış veziyyetde gördüm.

Biz ne baredese danışdıq, amma ne men onun qonağı haqqında soruşdum, ne de o öz qonağının kimliyi haqqında melumat vermedi. Nehayet, qapının zengi çalındı ve Stiv: - “Buyur, bu da Con!” - deyerek hedsiz maraqla mene baxdı.

İçeriye menim kimi eynekli ve ele menim boyumda bir şexs daxil oldu. Biz qısa tanışlıqdan sonra masa arxasına keçdik. Çaxır içirdik. Con da bir qedeh götürdü. Stiv ve Con bir neçe kelme danışdılar. Stiv neyise gözleyerek ele hey mene baxırdı. Nehayet, o menden soruşdu: “Edvard, sene ele gelmirmi ki, seninle Con bir-birinize yaman oxşayırsınız?”

Men adama diqqetle baxdım. Yox, o tamamile başqa adam idi, onun sifeti mene tanış deyildi. Yalnız özümü cemledikden sonra böyük çetinlikle de olsa onun sifetinde öz sifetimin cizgilerini tapdım.

Burun, dodaqlar, ezelelerin quruluşu, saç stili eyniydi. 50-ci illerin sonu, Elvis Presli dövrünün adi saç düzümü. Onun da eyneyi menim eyneyim kimiydi - qara rengde, plastik sağanaqlı.

Ola bilsin ki, biz eyni idik, amma mene müxtelif cür görünürdü. Stiv onu mene gösterib “senin oxşarındır” deyenedek onu tanımırdım. İş burasındadır ki, men özümü başqa cür tesevvür edirdim, özümü başqa cür görmek isteyirdim.

Onun sifeti heç xoşuma gelmedi. Eger men qadın olsaydım, onun sifetine maraq göstermezdim. Onun üzünde nese pis ve maraqsız bir şey vardı. Bu müşahide meni pert etdi. Meger menim sifetim de beleydi? Her şeyden evvel o sağlam idi, üzü de sağlam idi.

Mence, onda ruhanilikden eser-elamet yox idi. Gözler demek olar ki, nezere çarpmırdı, nezere çarpan eynek idi. Onun sifeti daha çox maraqsız “square” insanın üzü kimiydi. Bele sifet biznesmenlerde, yaxud, keyfiyyetsiz geyim mağazasının müdirinde ola bilerdi. Sifetine baxanda bilmek olurdu ki, Con o qeder de böyük adam deyil.

Yalnız

<< 1 [2] 3 4 ... 8 >>