İtalo Kalvinonun hekayesini teqdim edir.
Şirniyyat mağazasında qaret

Diribaş teyin olunmuş yere gelib çıxanda o biriler onu artıq gözleyirdiler. İki neferdiler: İsabala ve Becid. Etrafda ele sakitlik idi ki, küçeden evdeki saatların zeng sesleri eşidilirdi: budur, iki zeng, — seher açılana qalmamaqdan ötrü telesmek lazım idi.

— Getdik, — deye Diribaş söyledi.

— Haradadı? — deye yoldaşları soruşdu.

Diribaş göreceyi «işi» evvelceden açıb danışanlardan deyildi.

— Yaxşı, getdik, — deye o tekrar etdi.

Onlar çaylaqlara benzer boş küçelerle, tramvay yolunun demir relsleri ile onları müşayiet eden ay işığında dinmezce addımlayırdılar. Diribaş bir an bele sakit dayanmayan sarı gözlerini etrafa gezdirerek daima neyise qoxulayırmış kimi, burun deliklerini oynada-oynada irelide gedirdi.

İsabalaya ona göre bu adı vermişdiler ki, tezece doğulmuş körpeninki tek1 iri başı ve cılız bedeni vardı. Belke bir de ona göre ki, qısa qırxılmış saçları, qara nazik bığları ve göyçek sifeti de vardı. O, sanki başdan-ayağa ezeleden ibaret idi, özü de pişik kimi yüngülce, sezdirmeden yeriyirdi. Bir yere dırmaşmaqda, gizlenmek lazım gelende yumaq kimi domuşub oturmaqda tayı-beraberi yox idi. Diribaş da her defe onu özü ile aparmaqda ne elediyini yaxşı bilirdi.

— Diribaş, işin içinde bir şey olacaq? — deye İsabala şoruşdu.

— Baş tutsa, — deye Diribaş heç ne bildirmeyen bir ifade ile cavab verdi.

Diribaş yoldaşlarını yalnız onun özüne melum olan qaranlıq dalanlardan keçirib, bir heyete getirdi. O ikisi başa düşmüşdü ki, hansısa mağazanın arxa otağında iş görmek lazım gelecek. Ona göre de Becid tez özünü qabağa verdi, çünki keşikde durmaq istemirdi. Becidin bextine düşen keşik çekmek idi. Onun arzusu evlere girmek, orda-burda eşelenmek, başqaları kimi ciblerini doldurmaq olsa da, o, polislere ilişmek qorxusu ile soyuq küçelerde veyillenmeli, dişleri şaxtadan bir-birine deye-deye, özünü toxtaq tutmaqdan ötrü siqaret sümüre-sümüre daima keşikde dayanmalı olurdu.

[1] 2 3 ... 8 >>