sanki qartmaqla dolu bir el. Hiss etdi ki, barmaqlarının arasında nese yumru şeyler, sanki veziler kimi, şişler emele gelib. O, qaranlıqda gözlerini bereldir, elini burnunun qabağına tutsa da, heç ne görmürdü. Düzdür, heç ne görmürdü, ancaq qoxunu hiss edirdi. Birden o, güldü. Başa düşdü ki, torta toxunub, eline yaxılan da krem ve şekerli albalıdır.

İsabala derhal elini yalamağa başladı, — o, bir elini yalayır, o biri elile ise etrafda eşelenirdi. Bu defe o, üstü möhkem, ancaq qabarcıqlı qabıqla örtülü yumşaq bir şeye toxundu: krafen3 idi. O, etrafda eşelenmeyine davam ede-ede krafeni bütövlükle ağzına soxdu. İçinde mürebbe olduğunu hiss edende, ondan ani bir sevinc gülüşü qopdu. Ela yer idi. Qaranlıqda elini hansı istiqamete uzadırsan-uzat, mütleq yeni bir şirniyyat növü tapacaqsan.
Bir qeder aralıda kimse qapını sebirsizlikle döyürdü. Diribaş idi, gözleyirdi ki, onun üçün açsınlar. İsabala ses gelen terefe üz tutdu, ancaq elleri evvel tort-bezelere, sonra ise badam pirojnalarına toxundu. Qapını açdı. Diribaşın cib feneri onun kremden ağarmış bığlarını, sifetini işıqlandırdı.

— Bura şirniyyatla doludur! — deye İsabala ucadan pıçıldadı, guya ki, Diribaş bunu bilmirdi.

— Şirniyyat vaxtı deyil, — Diribaş onu eli ile kenar etdi, — vaxtı itirmek olmaz. O, fenerinden süzülen nazik işıq zolağı ile etrafı nezerden keçire-keçire ireli yeridi. İşıq saldığı her küncde uzanıb geden refler, reflerde sıra ile düzülmüş vazalar, vazalarda ise her cür formada ve rengde pirojnalar topası, yanılı şamlardan axan mum kimi yere damcılayan krem dolu tortlar, müxtelif növ bulka yığını, alınmaz nuqa ve halva qalaları görünürdü.
Birden, İsabalanı dehsetli telaş bürüdü — bütün bu gördüklerini yeyib doymağa vaxtının çatmayacağından, bütün bu şirniyyat növlerinin dadına baxmadan aradan çıxmalı olacağından, bütün bu bolluğun onun heyatında yalnız bir neçe deqiqelik mövcud olacağından xeber veren bir telaş! Onun gözüne ne qeder çox şirniyyat deyirdise, heyecanı da bir o qeder

<< 1 2 [3] 4 5 ... 8 >>