olduğunu görüb, söyüşler söyür, ona kömek elemediyi üçün İsabala ile dilleşirdi.

İsabalanin ise, ele bil, ağlı çaşmışdı. O, ruletleri tepişdirir, kişmişleri didişdirir, şireleri yalayır, elleri, üstü-başı bulaşmış halda şüşe stendlerde izler qoyurdu. Birden, o, hiss etdi ki, artıq, yemeye hevesi yoxdur, daha doğrusu, hiss edirdi ki, üreyi bulanmağa başlayır, ancaq yene de geri çekilmek, teslim olmaq istemirdi. Artıq, krafenler onun üçün adi sünger parçalarına, biskvitler milçekqıran kağız rulonlarına çevrilmişdi, tortlardan yapışqan ve qır axırdı. İndi o, yalnız öz ağ kefenlerine bürünerek çürümekde olan şirniyyat cesedlerini görür ve ya bu şirniyyatın bulanıq maye kimi onun medesine nece yapışdığını hiss edirdi.

Diribaş şirniyyatı ve aclığını unudub, deli kimi başqa bir kassanın qıfılını açmağa girişmişdi. Ele bu vaxt mağazanın arxa otağında heç kimin başa düşmediyi Siciliya dialektinde ağır söyüşler söyen Becid göründü.

— Polis? — deye ağappaq ağarmış Diribaşla İsabala bir ağızdan soruşdular.

— Deyişmek, deyişmek, — deye Becid oz dialektinde inildeyir, «u» herfi ile işlenen5 saysız-hesabsız sözler yağdıraraq, onu bu soyuqda ac-yalavac qoyub, burada şirniyyat basışdırmağın insafsızlıq olduğunu sübut etmeye çalışırdı.

— Şuxere! Şuxere get! — deye İsabala qezeble bağırırdı. Bu, artıq, bir toxun qezebi idi, indi bu qezeb onu daha xudbin, daha da acıqlı etmişdi.

Diribaş anlayırdı ki, Becidi deyişmek son derece edaletli bir iş olardı, eyni zamanda, onu da başa düşürdü ki, İsabalanı inandırmaq da bir o qeder asan olmayacaq. Ancaq şuxersiz qalmaq olmazdı, ona göre de tapançasını çıxarıb Becide tuşladı.

— Becid, derhal yerine! — deye o söyledi.

Bütün ümidini itiren Becid fikirleşdi ki,getmezden evvel heç olmasa özü üçün bir az ehtiyat görsün. O, iri ellerini uzadıb üstüne sidr qozu sepilmiş badam peçenyesi ile ovuclarını doldurdu.

— Bes seni elinde bu qoz-badamla tutsalar onlara ne oxuyacaqsan, ay sarsaq? — deye Diribaş ona acıqlandı. At

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 >>