Aftandil Adeişvilinin hekayesini teqdim edir.
Beş

Müellim sinfi nezerden keçirerek:

- Bu gün yoxılama yazı işimiz var, - dedi. - “Bizim qonaq” mövzusunda inşa yazacağıq.

Çox düşünmeden yazmağa başladım: “Qonaq - Allah adamıdır!” Bunu menim babam deyir. Nen pionerem. Allaha inanmıram. Qonağa ise inanıram. Evimize qonaq gelende bizde toy-bayram olur. Qapısını qonaq açmayan evi qonaqsevmez adlandırırlar. Menim valideynlerime bu adı vermek olmaz. Ona göre ki, evimiz hemişe qonaqlı-qaralı olur. Özü de hemişe çoxlu pay getirirler: hinduşka, toyuq, çoşka, qoyun.

Bir defe hetta inek de getirmişdiler. Bele qonaqlar ailemizin kefini kökeldir. Qonşuların bize paxıllığı tutur. Anam onları “annonimçi” adlandırır. Bunun ne demek olduğunu bilmirem. Madam ki, anam bele deyir, demek, bu ada layiqdirler.

Yaxınlarda atam ezamiyyetde olub. Sabaha hemin rayondan qonaq gözleyirik. Maraqlıdır: göresen ne getirecekler?! Bal getirseydiler, lap qiyamet olardı. Baldan ötrü üreyim gedir. “Qonaq - Allah adamıdır!” Bunu babam deyir.

Yoxlama yazı işime göre “5” qiymet aldım. Müellim bütün sinfin qarşısında meni terifledi:

- Ele tebii yazmısan ki, senin inşanı müellimlerin rayon müşaviresinde oxudum. Hamı seni terifledi.

Sonra müellim üzünü o biri şagirdlere tutaraq:

- Esl heqiqeti nece yazmağı öyrenin, - dedi.

Sevincek eve yollandım. Orada meni xoşagelmez hadise gözleyirdi. Dehlizde milsionerler dayanmışdılar. Biri oturub nese yazırdı. Rayondan gelen qonaq yanıqlı-yanıqlı meleyen quzunu qucağında tutmuşdu. Ehvalı pozğun idi. Atam vaxtı ötmüş limon kimi sapsarı saralmışdı. Sonra atamı ve qonağı quzu ile birlikde harasa apardılar. Anam meni qucaqlayaraq:

- Oğlum, bizi kimse ele verib, - deye hönkürdü. - Atanın rayona gedişleri, qonaqların evimize gelişleri barede yazıblar. Atan daha müfettiş olmayacaq, daha bizim balaca quzumuz, çoşkamız olmayacaq.

Men:

- Ağlama, anacan, - dedim. - Bu yoxlama yazı işine göre mene beş veribler.

Her iki qulağı ağır eşiden

[1] 2 >>