yapışıb qalıb ki, atam bir taksi maşını almışdı. Gündüzler bazar-dükan ve ev işlerile meşğul olar, adeten, geceler işe gederdi. Getmezden evvel yemeyini yeyib otaqdakı yegane pencerenin qarşısında hardansa tapıb getirdiyi yırğalanan qırmızı mexmerli köhne kresloya oturar, ağzında papirosu, dala-qabağa cırtacırt yırğalana-yırğalana pencereden o terefdeki zülmet qaranlığa baxdıqca baxardı. Herden de huşa gedib beş-on deqiqeliyine mürgülerdi.

Arife xala rehmete geden il men mektebin sonuncu sinfinde oxuyurdum. Arife xalanı sabah basdıracaqdılar. Biz kende getmeye hazırlaşırdıq.

– Sen üç-dörd gün mektebden qala bilersen? – Atam menden soruşdu.

– Qoy o getmesin, ne işi var yasda… — stolun üstünden qabları yığışdırıb metbexe aparan Eşref etiraz elemek istedi, — dersi çoxdu onun…

Atam tereddüd içinde sual dolu gözlerini mene dikdi. Men “heyasızlıq” etdim:

– Men tek qalmayacağam. Tek qalmaq istemirem men. Heç ne olmaz, kitablarımı götürrem özümle. – Bu şekilde menim oxumağıma xüsusi qısqanclıq ve telebkarlıqla yanaşan, mekteb meselelerinde mene “qan udduran” Eşrefi sakitleşdirmek istedim.

Atam başını yelleye-yelleye mene baxıb bizim balaca metbeximizde şaqqaşaxla çirkli qabları yumağa başlamış Eşrefe seslendi:

– Deyir, ele vacib dersim yoxdu, kitablarını özüyle götürecek…

– Yaxşı, ne deyirem, hazırlaşsın. – Eşref hemişe menimle 3-cü şexsle danışan kimi danışırdı. Qab yuya-yuya ne düşündüse, razılıq verdi. Meni üç günlüyüne tek evde qoyub getmek daha “qorxulu” idi.

Atam mene baxıb, gülümsündü, yeni, “ay qırışmal, işin düzeldi.”

Quşlar xeber aparmışdılar. Peri arvad heyet qapısının ağzında bizi gözleyirdi. Çiynine saldığı qara heşyeli yaylığın ucunu didişdire-didişdire, baxışını atamla qardaşımdan qaçırıb üzünü mene tutdu ve qısa bir “hesabat” verdi:

– Çox gözleye bilmediler, apardılar. İndilerde qayıdallar. – Sonra elini uzadıb cod ve titrek barmaqlarını başımda gezdirdi.

Biz heyete keçdik.

Heyetin ortasında havaxt ekildiyi bilinmeyen

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 8 >>