deseydi, atam onun sözünden çıxmayacaqdı. Heyat tamam başqa bir mecraya düşüb tamam başqa bir şekilde davam edecekdi. Ne olacaqdı, ne olmayacaqdı… Bunu men düşünmek bele istemirem. Yaxşı ki, ele bele de oldu. Atam ömrünü rahat yaşayıb rahat bir şekilde son nefesini verdi ve bu dünyadan köçünü sürüb arxayın getdi, arxada gözü qalmadı.
Peri arvad ise son nefesine qeder onun iyini bizden aldı, ölüm yatağında bele atamın adını sayıqladı. Huşu qalmamışdı, hamımızı bir-birine qarışdırırdı, hamımızın adını unudurdu, birce Alının adını unutmamışdı. Onun tükenmek bilmeyen “Çağırın, çağırın, Alı gelsin…” yalvarışlarına, nehayet, men dözmeyib deyende ki, ay arvad, sen kimi çağırırsan, Alı düz beş ildi ölüb, Alı yoxduuu, melul-melul mene baxıb göz yaşını birden leysan kimi axıtmadımı?! “Bes bunu siz mene indiyenedek niye dememisiz?! Niye bunu menden saxlamısız?!” deyib zar-zar zarımadımı?!
Bu eşqin müqabilinde atamıza o xeberi kim getirmişdi, kim getirmemişdi – bunun bir menası varmıydı?! Xeberi getirene inanmamaq mümkünmüydü?!
Xeberi quşlar getirmişdi.
»Oxu zalına keç