Burnu bir qarış havada, gözü yükseklerde idi men onu sevdiyimde. Hele menim sevgimi yerden yere vurub, nece qırmışdı üreyimi zalım. Dodaqlarından tökülen acı sözleri; bu gün bele unuda bilmedim. Ne tebessüm idi o , zeherden beter. Her anlaşılmazlıqda içim paramparça, gözlerim ağlamaqdan qıpqırmızı olardı.
Yorğun düşerdim onsuz keçen, onunla dolu, tünd qara gecelerden. Peşmanlıqdan özüme lenetler eder, sevgimi söylediyim günü düşündükce, qeleme sarılıb yazardım ona nifretin eşqle qucaqlaşdığı o uzun misralarımı.
Deyerdim ki; alın yazım idi, on beşimin uşaqca sevgisi idi. Nece de gülerdi üreyi istedi mi... En menalı baxışlarıyla evvel ümidlendirer, ardından bir uçurumun kenarında tenha qoyub gederdi. Men çaresiz, men yorğun, men bitkin bu sevdadan. Ah bilerdi o insafsız, diri diri yanardım o bele etdikce...
Fevralın buz kimi soyuğunda; onda ne tapdığımı bu gün bele anlaya bilmirem. Amma o günlerde heyatımın meqsedi, var olmaq kimi gelirdi mene. Uşaqlıqmı, yoxsa gencliyimin safca ehtirası idimi bu kölecesine bağlanış,
içden içe qopan fırtınalar, bu delice yalvarış?!
Kim bilir, belke de sevilmeye möhtac bir üreyin bitmek bilmeyen tersliyi...
Ondan heç bir şey istememişdim. Sadece sevgi...
Beli, indi iller sonra men, onu düşünürem ilk defe qucağımda şekiller, xatirelerle. Hava yene soyuq, yene gözleri gözlerimde, sevgisi derin üreyimde.
Unutduğumu düşünürdüm, amma yanılmışam. Ağladım saatlarla. Bu onun "17-sinde bir.. adının bi herfini bele ağzıma almaq istemediyim birine yar olan o zalımın hekayesidir" izah edilen. Bir melodiyadır qırıq, ümidsiz...
Doldurarken sensizlik o an otağı üreyim hele de boş, başım yene dumanlı. Bir feryad qopmuşdu ağrı dolu tam 8 il evvel, bu gün bomboş küçelerde deli kimi qaçdım. Menim qeder çaresiz idi her künc. Öz özüme danışaraq yeridim zülmet qaranlıqda "Allahım son defe görsem yeter mene"..
Bu sensiz yalvarış defelerle sürmüşdü, ta ki, ayrılığın o qoxusunu içimde hiss edene qeder.
Hıçqıra hıçqıra ağladım.. Sonra, ona aid bir
»Sevgi Dünyası
»Oxu zalına keç