maral.

Tingçinin başı söhbete ele qarışmışdı ki, bu qeder camaatın yanına ne vaxt yığıldığından xeberi olmadı.

- Bu armud hansı növdü? - soruşub, Piduanın arvadı eline bir ting götürdü.

- Gülabdı, ele şirindi ki…

- Neçeye deyirsen?

- Eeh, neçe isteyirsiniz, verin, men alverçi ha deyilem, ele-bele isteyirem, menim ağaclarım Gürcüstanın her yerinde, her küncünde çiçekleyib, bar versin, bunu ehd elemişem.

- Bir ağaca bir götürüm yun verirem, razısanmı?

- Razıyam, siz deyen olsun, amma birce şertle, bu ağacları men özüm basdıracam. Öz övladlarım kimi böyütmüşem, ne bilim, nece basdıracaqsınız. Eger size eziyyet vermesem, bir-iki hefte qalıb, bu armudlara özüm baxardım. Bunlar özge yere yavaş-yavaş öyreşmelidiler, yoxsa qeribseyerler. Hele men insan ola-ola bu yerlere zorla öyreşirem, o halda da ağaclar ola. Düz demirem, he?!

Kim ne qeder istedi o qeder ağac apardı. Tikinçini de aparıb, qonaq elediler, tanış oldular:

- Menim adım eslinde, Kotiladı, amma Martua çağırtdırıram, ele bütün ömrü boyu tek olduğumdan, Martua xoşuma gelir, bu ada öyreşmişem.

- Arvad-uşağın var?

- Var idi, amma… - deyib Martua susdu.

Daha özü haqda ne bir söz dedi, ne de onlar soruşdular.

***

O biri gün Martua balaca çalalar qazıb, tingleri böyük ehtiyatla basdırdı. Basdıranda, hamısına nese pıçıldayırdı: “Di, sen bilirsen, meni utandırma, başdan çox su içme, decellik etme, hirslenme” ve s. kimi sözlerle nesihet eleyirdi.

- Eh, bunlara ele öyreşmişem! Öyüd-nesihet vermesem, olmur, özlerinin ağlı çatışmır, ha!

Kişinin taxta ayağı eyilmeyine mane olduğundan, tingleri uzanıb basdırırdı, bütün sinesi torpaqla dolmuşdu. Qalxmağa da çetinlik çekirdi. Armudların hamısını basdırıb, qurtarandan sonra bir defe yene herlenib, hamısına tap-şırdı:

Birinci gece Biduagilde ikinci gün ise Ladogilde qaldı.

Seher hamını Berinin arvadının qorxulu sesi yuxudan qaldırdı:

- Daş! Daş! Yeke daş! Evden böyük daş! - o, qışqırırdı.

- Hardadı, harda?!

-

<< 1 [2] 3 4 ... 8 >>