1. "Dostunu severken ölçülü davran, belke günün birinde düşmen ola bilersen. Düşmenine de düşmenlikde ölçülü davran, belke günün birinde dost olarsan"

2. Sevgi ağılın qabağına keçmemeli, ağılın idaresinde olmalıdır. Eger buna diqqet yetirilmez ise sevilen şexsler müqeddes hesab ediler, söylediyi sözler sehv de olsa baş tacı ediler ve belece haqq ölçüleri iter. Baxın ALLAHın Elçisi bu mövzuda bizleri nece xeberdar edir:
"Bir şeye olan heddinden artıq sevgin seni kor ve kar eder"

3. Sevgide fedakarlıq şertdir. Sevilen şey qanuni ve müqeddes bir şey ise yeri geldiyinde canını ve malını ortaya qoya bilmeyin lazımdır. Eks halda bu sevgi gerçek sevgi olmayıb quru bir iddia olar. Vetene, namusa, dine qarşı olan sevgi bu növdendir

4. Sevgi ALLAH üçün olmalı her hansı bir çıxara söykenmemelidir. Bir hedisi şerifde "Emellerin en feziletlisi ALLAH üçün sevmek, ALLAH üçün nifret etmekdir (nifret etmekdir)" buyurularaq, bu gerçek ortaya qoyulmuşdur.

5. ALLAH üçün olan sevgi, sevilene gösterilmelidir. Sevdiyimiz kimseye özünü ALLAH üçün sevdiyimizi ifade etmeli, belelikle qarşılıqlı söhbetin ortaya çıxması temin edilmelidir. Bir hedisi şerifde:"Sizden biriniz din qardaşını ALLAH üçün sevirse ona sevdiyini söylesin" buyurulmuşdur.

6. Sevgi, haqq ve azadlıqları mehdudlaşdırıcı ve manee töredici olmamalıdır. Bezen sevdiklerimizi o qeder sıxarıq ki, bizden xaric başqa terefe baxmasına da dözümümüz olmaz. Bu ise sehvdir.

7. Sevgi lazım olduğunda herekete çevrile bilmelidir. Sevgi, quru söz deyil yaşanan bir gerçek olmalıdır. Sevgi yaşanmadan olmayacağı kimi, Yaşanmayan sevgi de qalıcı olmaz.

8. Sevgi insanı birlik ve birliye aparmalı, ayrılıq ve ayrılıq vesilesi olmamalıdır. Sevgide fanatizme (mühafizekarlıq), ifrat (heddinden artıqlıq) ve tefrite (passivlik) qaçılmamalıdır.

9. Sevgi insanı ALLAHa yaxınlaşdırmalı, üsyan ve ALLAHdan uzaqlaşma vesilesi olmamalıdır, bizi haramlara bulaşdırmamalıdır.

10. Sevgi içden gelmeli, mecbur edilmemelidir. Sevgi,

[1] 2 >>