Vasili Şukşinin hekayesini teqdim edir.
Qoca nece öldü?

Qoca sübhün gözü açılar-açılmaz özünü pis hiss elemeye başladı. Canında üzücü bir yorğunluq duyurdu. Zeif olmağına çoxdan zeiflemişdi, texminen bir ay olardı, amma bu gün nese xüsusi bir halsızlıq bedenini haqlamışdı - üreyi ele pis döyünürdü ki, az qalırdı ki, ağlasın. Qorxu öz yerinde, ona meettel qalmışdı ki, ömründe özünü bu qeder zeif, halsız hiss elememişdi. Ona ele gelirdi ki, ayaqları yerli-dibli yoxdur. Barmaqlarıyla yoxlayandan sonra onların heqiqeten mövcudluğuna inanırdı. Qefilden sol eli keyimeye başlayırdı, xeyli terpedenden sonra açılırdı. Bu ne cür halsızlıq idi, ilahi!..

Günortayacan birteher dözdü, gözledi ki, belke veziyyeti düzeler, belke, üreyi yerine geler. Hele arada siqaret de çekmek istedi, meylinden içmek keçdi. Tez de anladı: bu, ölümdür.

- Arvad... Ay arvad! - deye qarısını sesledi. - Deyesen axı... men ölürem.

- Allah kömeyin olsun!.. - deye qarı o yandan sesini qaldırdı. - Yatıb-yatıb ağlına geleni uydurursan.

- Gelsene meni burdan götüresen. Nese birteherem. - Qocanın yeri sobanın üstünde salınmışdı. - Gel, düşür meni.

- Men tek başına seni qaldıra bilerem? Belke, gedim Yeqoru çağırım?

- Get. Göresen evde olar?

- Bayaq heyetde fırlanırdı... Gedim görüm.

Qarı geyinib çıxdı, komaya ağappaq şaxta buxarı soxuldu.

“Qışda ölmek ağır derddi”, - deye qoca düşündü.

Qonşu Yeqor geldi.

- Pah atonnan, şaxtanın gücüne bax e... ordan bura gelince dondum. Bir deqiqe sebr ele, Stepan emi, bir balaca qızınım, indi seni yerbeyer eleyerik. Noolub e sene, ağırlaşmısan?

- Çox pisem, Yeqor. Ölürem.

- Eee, sen de demeye söz tapdın. Başdan-ayağa küyçüsen!

- Küyçü oldum-olmadım, menim kitabım bağlanıb. Deyirsen, möhkem şaxta var, he?

- Azı 50 derece olar, - Yeqor siqaret yandırdı. - Ekin yerine möhkem qar oturub. Traktorlar kürüyür. Amma çetin haqq-hesabdır.

- Yeqin, hele çox yağacaq.

- Yox, eşi, inanmıram. Yaxşı, gel seni düşürüm ordan...

Qarı

[1] 2 3 ... 5 >>