sonrakı davamı fasilesiz ve arasıkesilmez olacaqdır.
Göylerin bexş etdiyi her hansısa bir qezavü-qeder yoxdur. Yalnız ferdi tale vardır. Bu, ferdin öz aqibeti barede özünün düşünüb neticeye geldikleridir deye, qaçılmaz ve menfurdur. Ümumiyyetle, insan yaşadığı günlerin ağası olduğunu eminlikle bilir. İnce ve hessas meqamlarda bu menfur gerdişde indi taleyine çevrilmiş, özünün yaratdığı bir sıra bir-biri ile elaqesi olmayan hadiselere - yaddaşının alt qatına perçimlenen, tezcene ölümü ile möhürlenen heyatının olub-keçelerine nezer salarken Sizif öz daşına qayıdır. Belelikle, hamını beşeri mahiyyetine inandırmış bu kor adam sonsuz zülmet gecenin bitmeyeceyini bile-bile ruhdan düşmür ve o öz yoluna davam eleyir. Qaya hele de yuvarlanır.
Men Sizifi dağın yamacındaca terk edirem! Kiminse yükünü yeniden daşımağa başqa birisi her zaman tapılır. Lakin Sizifin benzersizliyi mehz bundadır ki, o, allahları danan ve qayaları qaldıran ali sedaqeti, vefa ve inamı öyredir. O hamıdan çox bele neticeye gelir ki, her şey yaxşıdır. Bundan sonra yaradanından, sahibinden mehrum olmuş dünya ona ne behresiz, ne de menasız görünür. Yuvarladığı daşının her bir zerresi, her bir mineral layı özü-öz içerisinde sıldırım ve uçurumlarla doldurulmuş dünyasını zülmetde de qaydaya salır. Ziveye yönelmiş mübarizenin özü insan qelbindeki boşluqları doldurmağa kifayet edir. Ona göre de Sizif xoşbext tesevvür edilmelidir.
»Oxu zalına keç