mehriban qadın olub.

Sehv etmiremse, hemkarımın arvadı ingilis kilse xadimlerinden birinin qızıydı.

Onun öz erini cahil kimi tanıdığına bir damcı bele şübhe etmirem.

- Arvadım da meni edebli ve hessas adam hesab edirdi. Lenet şeytana!-deye o, arvadını xatırlayarken mızıldandı.- Men hessas-messas deyilem, her hansı bir zeriflikden de zehlem gedir.

Biz hemin axşam London küçelerini veyllendik, herdenbir hansısa pivexanaya girib-çıxır, biri-birimize daha yaxından beled olmağa çalışırdıq.

Yadımdadır ki, heremiz ehtiyat üçün bir şüşe pive de götürdük; birden başımız söhbete qarışar, pivexanalar da bağlana bilerdi.

Ona özüm ve sergüzeştlerim barede ne danışmışamsa yadımda deyil; o ise ele hey danışırdı ki, arvadını bütperest etmek isteyib, lakin qadında heç bir bütperestlik nişanesi tapmayıb.
Onların iki uşağı olub. O, qefleten yazmağa başlayıb; sen deme, yazmaq üçün alışıb-yanırmış ve bu, heç de pis bir şey deyilmiş.

Bele şeyleri bilersiniz; bu cür adam yazırsa, demeli yazır. O, yaşadığı ingilis şeherciyinde hem de kontor xidmetçisi vezifesinde çalışırdı.

Ele ki başladı yazmağa, elbette, hem xidmeti işlerine, hem de arvad-uşağa diqqetini azaltdı.
Geceler küçede-bayırda gezib-dolanmağı xoşlayırdı. Arvadı onu neçe defe danlamışdı; qadın berk narahat olmuşdu, erinin laqeydliyi onu esebleşdirirdi. Başqa cür ola da bilmezdi!
Heç bir qadın erin laqeydliyine, onun işe delicesine vurularaq aileni yaddan çıxarmasına tab getire bilmez. Men, elbette, senetkarları nezerde tuturam; bu adamlardan ela meşuq çıxar, onlar yalnız esl sevgili ola bilerler.

Ve ele bu dediyim adamlar da bezen öz şexsi sevgilerini amansızcasına heyatın dibine atırlar.

Onun aile veziyyetini tesevvür ede bilersiniz; kirayelediyi menzilin yuxarı mertebesinde balaca bir yataq otağı vardı; bu adam işden eve gelen kimi yuxarı qalxır ve yataq otağının qapısını arxadan bağlayırdı.

Hetta bezen yemek yemeyi bele unudur, arvadıyla bir kelme bele kesmirdi.

O, yazırdı; ele hey

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>