axır ki, kitabı yazıb qurtardı. Bu, doğruçu kitab idi.

İndi keçek onun mehv olmuş romanına.

Demeli, arvadı onu atandan sonra hemkarım Londona köçür, tek yaşamalı olur. O, yeni bir roman yazmağı qerara alır.

Burda demeliyem ki, o, ilk romanından sonra tanındı, her halda, buna nail oldu, hetta teriflendi de. Onun ikinci romanı da birinci kimi çox çetin başa geldi. Belke de müveqqeti hal idi.

Elbette, o, peşimançılıq hissi keçirirdi; arvadıyla bu cür reftar etdiyine göre utanırdı.
Yeni romanını yazmağa başlayanda ümid edirdi ki, bu cür ağır fikirlerden qurtulacaq.
Lakin o, mene söyledi ki, bütün bu hadiselerden bir-iki il sonra ne yazdısa, heç bir şeye yaramadı; sözler kağıza ele bil taxta kimi düzülürmüş, orda heyatdan eser-elamet olmayıb.
Hemkarımın bu halı aylarla davam edib; o, insanlardan uzaqlaşmışdı. Bes onun arvad-uşağının taleyi nece oldu?

Dediyine göre, arvadına pul gönderib, hetta bir defe ona baş çekib. Arvadı atasıgilde yaşayırmış; bir gün hemkarım onlara gedib, arvadını çağırıb, ikilikde bayırda gezmeye çıxıblar.

- Biz lal olmuşduq, heç danışa bilmirdik,- hemkarım söyleyirdi, – Arvadım ağlayırdı ve mene de deli deyirdi. Ona gözlerimi bereltdim. Bu anda eynile ona zerbe ilişdirdiyim vaxtdakı halı yaşadım… Ve arvadım qorxaraq dönüb qaçdı, men de çıxıb getdim…

Hemkarım gözel bir roman yazmışdı, elbette, ikincisini de yazmaq isteyirdi.

O, fikren romanda iştirak eden obrazları, orda cereyan eden müxtelif hadise ve veziyyetleri görürdü.

O, saatlarla yazı masası arxasında oturur, yazır, yazır, hey yazırdı; sonra küçeye çıxıb veyllenir, eynile bizim onunla gezdiyimiz küçeleri dolaşırdı; lakin istediyi alınmırdı, heç cür alınmırdı.

Bu mesele ile bağlı onun hetta bir nezeriyyesi de ortaya çıxdı; o, tesdiq edirdi ki, ikinci roman onun içindedir, doğulmamış çağa kimidir.

O arvadı ve uşaqları barede düşünende vicdan ezabı çekirdi. O, deyirdi ki, ailesini sevir, lakin onları görmek istemir.

Bezen ise ona ele gelirdi ki, o,

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>