arvad-uşağına nifret edir.

Bir defe axşam çağı onun içinde bele bir qelb telatümü ve qarışıq duyğular müharibesi başladı (bu, o zaman baş verdi ki, o, uzun müddet idi ki, insanlardan qaçmışdı) ve bu vaxt o, ikinci roman yazdı.

Bu, bele baş verdi: bütün günü Londonun kasıb mehellelerinin birinde kirayelediyi kiçik bir otaqda qaldı; sübh durdu, seher yemeyini yemedi, qelemi aldı eline.

Lakin hemin gün ne yazdısa, hamısı zeif alındı.

Saat üçde adeti üzre küçeye çıxdı, özüyle bir bağlama kağız ehtiyatı da götürmüşdü.
- Mene ele gelirdi ki, her an yazmağa başlaya bilerdim,- hemkarım deyirdi.
Belelikle, o, Hayd Parka getdi; güneşli, temiz hava vardı. Parkda adam çox idi. O, skamyaların birinde eyleşdi.

Dünenden beri diline bir şey deymemişdi. Skamyada oturub qerara aldı ki, bir üsul tapıb sınasın.

Men eşitmişem ki, bezi cavan parisli şairler bele üsullardan istifade edir ve buna da tamamile ciddi baxırlar.

O da bu üsuldan istifade etmeyi qerara aldı; üsulun adı “avtomatik yazıyazma”dır. Qelemi kağız üzerine getirerek her hansı bir söz ve söz yığını yazmağa başladı.

Elbette, kağız üzerinde qarmaqarışıq, menasız söz yığını yarandı.

Belelikle, o, bu üsuldan imtina etdi, skamyada oturub ötüb-keçenleri seyr etmeye başladı.
O, özünü yorğun hiss edirdi; sanki bir qadına uzun müddet vurulan, lakin ona eli çatmayan bir adam kimi hiss edirdi özünü.

Tutaq ki, onların yolunda maneeler var; qadın erdedir, yaxud o da evlidir. Onlar bir-birleri ile baxışırlar, bu baxışlarda neler var, allah bilir! Buna baxmayaraq her şey evvelki kimi qalır.
Onlar gözleyir, ele hey gözleyir. Çox adamın heyatı ele gözlemek içinde ötüb keçir.
O, qefleten öz yeni romanını yazmağa başladı; süjetde elbette ki esas yeri kişi ve qadın tuturdu; onlar bir-birlerini sevirler.

Bele yazıçının ayrı mövzusumu ola bilerdi? O, mene danışırdı ki, arvadı barede çox düşündü, ona qarşı olan amansızlıq barede çox götür-qoy eledi.

O yazdı ve yene yazdı. Gün belece ötdü, gece düşdü.

<< 1 ... 3 4 [5] 6 >>