Xoşbextlikden ay da çıxmışdı. O yazmağa davam eledi.

O deyirdi ki, hele ömründe onda bele yazmaq ehtirası olmamışdı; ona ele gelirdi ki, bundan sonra çetin bir de bele bir ilham perisi gelsin.

Saatlar ötürdü, o hele de skamyada oturub parkda yazırdı, deli kimi yazırdı. Belelikle, o, romanı bir oturuma yazdı, sonra da eve yollandı.

O, heç vaxt bu derecede xoşbext ve memnun olmamışdı.

- Düşünürdüm ki, arvadıma ve uşaqlarıma borcumu qaytardım, hamıya ve her şeye borcumu verdim,- dedi.- Hetta onlar heç vaxt bu barede bilmeseler bele, yene vecime deyil.

O, qelbindeki bütün mehebbeti, sevgini romana vermişdi. Eve gelib elyazmanı yazı masasının üstüne qoydu.

İlahi, o, nece böyük bir hezz, memnunluq duyurdu! Yaxşı bir şey yaratdığını derk etmekden gözel ne ola biler?!

Sonra otaqdan çıxdı ve nahar etmek üçün gece restoranlarından birine getdi.
Toqqasının altını berkidenden sonra küceye çıxıb veyllenmeye başladı; neçe saat avaralandığının ferqine varmadı. Eve gelende hava artıq açılmışdı, yıxılıb yatdı; bütün günü uyudu.

Yuxudan duranda, ilk olaraq yeni romanını nezerden keçirmek istedi.

- Bilirdim ki, heç bir roman-zad yoxdur, – deye hemkarım söhbetini tamamlamaq istedi, – Masamın üstünde ağ kağızlardan başqa heç ne yox idi. Her halda, – o, sözünü bitirdi,- men bir şeyi bilirem: daha heç vaxt bele bir gözel roman yaza bilmerem.

Bu sözlerden sonra hemkarım yaman güldü.

Düşünürem ki, heyatda az adam tapılar ki, neye güldüyünü deqiq deye bilsin. Özümüzü niye aldadırıq? Belke ele bu cür adamlar onlarcadır?

<< 1 ... 4 5 [6]