Feridun Andaçın hekayesini teqdim edir.
“Menden uzaqda olduqda bele, menim üçün varsan” .
Jhon Berger
Sene gülümsemek yaraşırdı
“Twins Cafe”nin qarşısında dayanıb, ikinci mertebenin pencerelerine baxırdın. İçini terifegelmez bir keder bürümüşdü. Üzün yanırdı.
Yadlaşmaq duyğusunu yeniden hiss edib, ellerinle bir yerden yapışıb içindeki bağırtını gizletmeye çalışırdın.
Addımların “Ayia Triada” Kilsesinin bağçasına çekib aparırdı seni. Gözlerin sarmaşıqlarla oleandrların bir-birine sarmaşmasına sataşdı.
Rengler silinmiş, yoldan keçen avtomobillerin sesleri uğultuya dönmüşdü.
Defelerle bu guşede ayaq saxlayıb bağçadan yola sallanan ağacların kölgesini “dayanacağın” hesab etmiş, her burdan keçende, yaşatdığın anlardan bir iz kimi baxdığını düşünmüşdüm.
Gelib durduğun yerde axtarıcı baxışlarının perakendeliyini düşündüm bir an. Axtardığını tapmış kimi bağçanın daş hasarının artırmasına toxundun. Ellerin üşüdü. Üzünü hasarın soyuğuna söykedin. Daşların çopur üzü içine çekdi seni. Eşidilen çekic seslerini vecine almadın. ”Daş dinleyeeen, daş dinleyendi o!” sözlerine de qulaq asmadın. Qarşıdakı evine aparan küçedeydin artıq.
Ayaqların tutulmuşdu. Bir müddet burda, burada qalmağa mecbur olduğunun telaşı içindeydin. Ağılar, mersiyeler ile qarşılaşacağını da bilirdin. Hem ayrılıq, hem üsyan burulğanına düşmüşdün ilk defe... Biri o birini üstelemeliydi; ancaq o cür davam ede bilerdin.
Heç neyle ovuna bilmirdin. Günlerdir yaşadığın yerden uzaq düşmüşdün. Getmeyinle qayıtmağın bir olurdu. Sanki, dehlizin bu başından girib, o başından çıxırdın. Telefona, mesajlara dönüb baxmırdın bele. ”Mecbur qalmadıqca istifade etmeyecem“ - deyirdin öz-özüne. Ondan da hürkmüş, küsüb uzaqlaşmışdın. Halbuki sevinc ve coşqu da getirirdi. Candan cana bir sirdaş, ötürücü idi. Bes içini titreden o ses? Yoxluğu bildiren donuq, incik sözler. ”Cennetle cehennemin arası” - deyirdin buna! Seni bir ayrılıq, bir de ölüm özüne çekirdi. Ezab leysanında yola çıxmaq
»Oxu zalına keç