isteyirdin.
O soyuq, kele-kötür artırmanı öpdün. Ellerinle kimise, neyise axtarırsanmış kimi toxunub, bütün bedeninle yayılanda seni içine çekdi artırma. Kif ve yosun qoxusu... Daşlar yorğun idi. Düşüncelerin de onun kimi... Temirden çıxmış zengin sesi ölüm-dirim hayqırışını xatırlatdı. İndi sesini kimin eşide bileceyi sualı içinde uğultu qoparırdı. Şairin sözünü yazıb verdiyin kitabı xatırladım birden...
Günlerce arınıb temizlenmeyin yollarını axtara-axtara qalmışdın. Özünü müharibeden çıxmış kimi hiss edirdin. Bununla yanaşı dostunun da ölüm xeberinin gelmesi alt-üst etmişdi seni. Qeyri-tebii bir ölümdü. ”Bes o biri, guya o tebii idi?” - deyirdin öz-özüne.
Tamamile müdafie veziyyetindeydin. Sene döyüş dağıntıları arasından çıxıb gelmiş kimi baxırdı. Sen ise gözlerini qaçırdıb boş masalara, pencereden çöle baxırdın. Leysan emelli-başlı süretlenmişdi. Saf niyyetli sözlerin heç bir anlamı yox idi. Oturduğunuz yerin hüznünü sözlerinden hiss etmişdin, halbuki baxışlarının ögeyliyi deyirdi her şeyi. Ele o andaca ses eşidilmişdi:
- Affan öldürüldü!..
- O, onsuz da öldürülmüşdü, indi de meni öldürmeye çalışırlar.
- Boş-boş danışma balam, seni kim teqib ede biler?! Yoxsa yanındaydın?! Olanları görmüsen?
Susmuşdun. Müracietler cavabsız qalırdı.
- Bu cesede bundan artıq baxa bilmerem. Her şey burda başlayıb, burda da bitmelidir... İkiüzlünün, alçağın birisen! Başqa heyatlar nece tarimar olur, dön bir bax.
Tovuzquşum... ”Sene gülden ağır söz demerem ” demekdense, ona bunları demişdinmi, heqiqeten?!
Savaşda qelebe qazanmış bir eda, yene de son hemleni özünün etmeli olduğunu düşünen bir reftarla: O bambaşqa bir veziyyet idi. Heyat davam edir. Nöqteni bele qoymaq istemezdim, amma başqa yolu yoxdu bunun, olan olub... hem de artıq başqasıyla görüşürem, beli. Bir etirazın var?
Son sözleri bele olmuşdu. Qarışıq veziyyetiniz çözülmüşdü! Affan heç istemediyi bir şeyi etmiş, sarı sime toxunmuşdu!
Verdişle hebdeki yazıları önce barmaq
»Oxu zalına keç