şahid. Bir de, o gece senin kimlese eve deyib bize yazdığın “qeyd”. . Bacımla polis bölmesine gedib qayıtdığımızda senin bu qeydini tapdıq. Gelib qayıtmısan. Eyni saatlarda Affan sahilde öldürülüb. İş yerinden seninle ve Camalla görüşeceyini söyleyerek çıxıb - yanındakı uşaq ele deyir...”
Donub qalmış, bir anlıq demeye söz tapa bilmemişdin.
“Ayşe tekidle bu kompası, Camalla senin adını polise vermeyimizi isteyirdi ki, sen çıxıb geldin. Bizi ve Affanı tenha qoydun. Sen burda onun en yaxın adamıydın . Niye bele eledin? Bunun arxasında başqa bir şey vardı? Ne olar, olub-keçeni bize danış. Özümü boğazına bıçaq direnmiş qurban kimi hiss edirem. Acım içimi qovurur, qorxumsa tetikdedir hemişe. . ”
Oturduğun yerden qalxdın, gözlerini Semranın gözlerine zilleyib:
- Nece bele düşüne bilirsiniz, bele bir şey nece ağlınızdan keçe biler başa düşe bilmirem. İnanın men sizden de pis haldayam. Neyin nece olduğunu bilmirem. Camal mene de zeng edibmiş. Günlerdi Affanla birlikdeydi, beli. Müveqqeti evakuasiya olunmuşdu, eger hücumu görübse, demeli qorxusundan ortalığa çıxmayıb.
Bu sözlerinle hem özünü, hem de onları sakitleşdirmek istemişdin.
- Bilirsenmi, o gözel üzü gülümseyirdi. Bir de. . Hele qanı damcılayırdı.
Qırıq-qırıq gelen sesinden bunları başa düşe bilmişdim.
- Bütün kelmelerin altında qan var... - hardan xatırlamışdın bunu, yoxsa o söylemişdi?! Durub-durub misraları, sevdiyi cümleleri tekrarlayardı. En çox da, ölümü xatırladanları. Halbuki, yaşayarken sende daha çox bir gün, hardasa öz canına qesd edeceyi hissini yaradırdı.
Özünü ele almağa çalışıb bunları söylemişdin:
Eger bu sizi sakitleşdirecekse gedib polise ifade verim?! Bu hamımızın acısıdı, sonra peşman olacağınız şeyleri düşünmeyin lütfen!
Siqnal seslerinin uğultusu içini titretmişdi. Semra ellerinden tutub:
- Ümidsiz, çaresiz qalmışdıq. Bele bir veziyyetde kölgemizden bele şübhelenirdik. Bunca facieden keçdik, dik durmağa çalışdıq , gelib bu şehere yenildik
»Oxu zalına keç