uclarınla oxuyarcasına elini üzünde gezdirdin. Divardakı izleri tapmağa çalışırdın sanki. ”Daş dinleyen?!..”, “demeli, heç ağlanacaq halda deyilem” deye keçirdin üreyinden. ”Bu, üçüncü gün oldu...”, sonra ucadan saymağa başladın: ”Cüme, Şenbe, Bazar... Bu gün bazar ertesi olduğuna göre, dörd...”

Kimseni arayıb-axtarmadın. Xeberi sene Ehmed vermişdi? Yasına da getmedin. İçinin xofu çölüne vurmuşdu. Camalın seni axtardığını söyleyirdiler. Bunu da başa düşe bilmedim. Yoxsa, elemi düşünmüşdün?! ”Bununla ne elaqesi var?” deye reaksiya vermişdin amma. Uzaqlaşmağa çalışdığın bu yas merasimi, görünür, başqa yozumların yaranmasına sebeb olmuşdu. Gederek içinde, Affana qarşı haqsızlığı “özüm etmişem” düşüncesi yaranmışdı. Halbuki, içinde tam ferqli bir küskünlük, ezginlik, qorxu-hürkü girdabındaydın. Emelli-başlı susqunluq içindeydin. Evvelkilerle bu qazma arasındakı ayrı-seçkiliyi en çox indilerde düşünmeye başlamışdın. Günlerdir aşındırdığın yollar önünde labirinte, batacağın quyulara çevrilmişdi. Gelib dayandığın yerde cesaretini toplayaraq o küçeye girmek, eve çatmaq isteyirdin her şeye reğmen.

***

Mende qalmış kitablarını vereqleyirem bir-bir. Qarşıma adın çıxır; sağda üst küncde, diyircekli qelemle solğun şekilde yazılıb. Meni yasemen qoxusuyla qarşılayırsan. Sesin , gülüşün, dişlerinin parıltısı... İçindeki ağrıları dile getirdiyi üçün sevdiyin şeir kitablarına baxıb, yan-yana sıxılıb oturmuş cocuqların hüzünlü baxışlarına dalıram. Her birinde uşaqlığından nelerse görürem. Artıq kimsenin heç bilmeyeceyi , menim de xatırlamaq istemeyeceyim, hetta haqqında xeyal bele qura bilmeyeceyim uşaqlığın...

Bu fotoşekildeki her şeyle üzbeüz dayanır, heç cür addım ata bilmirem. Elim çatmır ikinci, üçüncü, dördüncü sehifelere. Hürkürem! Sanki qarşımda oturub, boğuq sesinle bunları söyleyeceksen:

Sene dumduru kelmeler getireceyem
qehr olmuş dünyanı mehv eden kelmeler.

Sözcükler bir de süzülecek dodaqlarından. Sesini duymaq, seni eşitmek... Eşide bilmek... Bu

<< 1 2 [3] 4 5 ... 14 >>