dünyanı yaşamaq. Bundan daha dehşetli ne ola biler ki, menimçün?

Sen bir çiçekdin. Dumduru sözlerin, uçqun yalqızlıqların, incik sevgilerin, esla itirmek istemediyin ümidlerin, bağlılıqların, qırılmaz dostluqların dostu.

Yaxşı, bes o... O, ne ifade edirdi senin üçün?

Meleklerin diliyle danışdım onunla, daşların diliyle. Quşların diliyle danışdım onunla, sevinclerin diliyle. Gözlerin diliyle danışdım onunla, sevginin diliyle. Eşqin diliyle danışdım onunla, acının diliyle.

Çevrilib o mene baxdı, men ona.

- Eşqin üzüne bütün qapıları bağladın. - dedim.

Susdu.

- Baş götürüb gede bilseydim eger, bir iz kimi üzümde gezdirerdim gözlerinin rengini . - dedim.

Ağladı.

- Rüzgarlardan keçib gedeceyem, adınla bağlı xatireler solacaq bir gün. - dedim.

Gülümsedi.

- Bir gün elvida olacaq, - dedim.

Üzüldü.

- Bir gün elvida olacaq, önce bu şeheri terk edeceyem. Bu dilde danışmağı unudacağam. Seninle qura bilmediyim xeyalların bayramına hazırlaşacaq qelbim...

- Sus artıq, dediklerin esla olmayacaq!

Gece qara örpeyine bürünürdü, qapılar bağlandı. İnsanlar mininci yuxularını görürdüler... Yağmur altında bir sahilde onu düşünürdüm. Yalnız sesini duymaq isteyirdim. Ümid, sevgi, coşğu getiren sesini... Tebessümünü ise unutmaq mümkün deyildi!

Serin bir yay gecesi gizli derinliklerde ecel zengi çalındı. Gecenin sirrine döndün. Ne bir ses, ne bir iz... Halbuki, bu şehere nece de ümidlerle gelmişdin. “Bunca illeri yaşamadıqlarımın evezi olaraq menden aldılar, salamatçılıq olsun!” sözlerinde yene de bir sitem, giley-güzar vardı. Amma oralara qayıtmadıq yeniden. İlk qarşılaşmanın sükutunda utanc, xecalet hissi keçirirdim. Bunun ferqine varmış kimi ”biz daha güvendeydik, eslinde sizler yaşadınız çetinlikleri” deyerek, bir anda bizi beraberhüquqlu mövqeye getirmeye çalışmışdın. Halbuki neler yaşadığını bilirdik. ”Her şey uzaqlarda qaldı, biz hardan başlayırıq...” demeyini unuda bilmirem. Heyata yeniden qayıtmağının sevinciyle

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 14 >>