yazdığın bir mektubunda “Laterna Magica”dan, - sevdiyin hekaye yazarından söz açmışdın. Sözlerin gedişatında intihar ve ekstaz düşüncelerinin melanxoliyası yatırdı. Yoxsa, men ele anlamışdım?! Bunu günlerin bir günü üz-üze geldiyimiz zaman dile getirdiyimde, üzünün renginin qaçdığını indi xatırlayıram.
Men de o sahillere gedib gelmişdim. Yaşamadıqca bilmir, anlamır insan.

Ne bileydik o görüş uzun ayrılığa aparan son görüşüymüş?! O qeder dağa-daşa çırpılma, zerbe yaşadın. ”Günlerim günsüz-güneşsiz keçir, nefes ala bilmirem. Suyun ve semanın rengini unutmuşam. Canımda torpağa ve bitkilere toxunmağın, isti çöreyi qoxlayaraq dişlemeyin, gün işığında qezet oxumağın hesretini hiss edirem” dediyin günleri gezirem hemişe. Arada bir sesin eşidilse, mektubların gelse, sözün yetse de besimiydi. O şeher de bir hebsxanaydı senin üçün.

O gün limanda oturub sene gül-çiçekle birlikde verdiyim kitabdan, yazarından danışmışdıq. ”Ve Üzlerimiz, Qelbim, Fotoşekiller Qeder Qısa Ömürlü”* zaman ve uzantısı içinde senden danışırdı mene. Oxuduğum setirleri dinledikden sonra, ”söze sözle qarşılıq vermek lazımdır, başqası yalandır!” demiş, ”Taşra Qovqununun Qaralamaları” kimi xarakterize etdiyin qeydlerinden söz açmışdın. Bir gün onları oxumağımı istemişdin.

Esasen yaşadıqlarından danışardın. Amma bunları da özünü inkar edib, başqasının dilinden dile getirirdin. Yazdığın mektublarda da bu eda var idi. O qaranlıq dehlizlere, qapalı qapılar arxasına keçmeden önce yazdıqlarına qayıdıram indi. Mence, ilk mektubun idi, bir hekayeden sitatla başlamışdın. ”İnsan, soyuna-soyuna deriye çatar, qürura, öz sayğısına yeter. Bunları üzmek, qoparıb atmaq çetin olduğu üçün soyunmağı yaxşıca menimsemiş adam, yeri geldikde bu son addımı atmağı deyer hesab etdiyi zaman, ölmeyi de biler. Bu işi birce defe görmek, bele bir hereketin deyerini anlayacaq insanların qarşısında etmek isteyer. Yanılıb, zamanı geldi deyerek, uyğun olmayan bir yerde bu işe girişersizse, nağıl olub

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 14 >>