istiliyine toxunmaq gerekdir...”

Evveller men de tenqid etmişdim seni. Nifretinin, sevgisizliyinin, kederinin hardan qaynaqlandığını göre bilmemişdim. Ehtiraslarının seni apardığı sahilde durduqda, üstelik de divarların o üzünde yaşamağa mehkum edildiyini görünce, hüzünlenmiş, özüme acıqlanmışdım. Heç bir şey etmek mümkün deyildi. Şeherin en soylu, varlı bir ailesi üçün qara gün idi. Durub size gelmişdim. Sen yoxuydun, elbette ki. Ne soruşan oldu, ne de men dedim kim olduğumu. İmaretinizde yer-göy inildeyirdi. Atandan narahat idim. İmaretin erik ağacları olan bağçaya açılan qapısından keçib, artezyanın yaxınlığındakı çardağa çatdım. Kişilerin teziyesi davam edirdi. ”Dünyalar gözeli baxışları” axtarırdım. Ele demişdin atanın eynisi olduğunu söyleyerken. Yenik, yaralı, çökmüş baxışları tapdığımı sanmış, söhbetleşince ise heç de ele olmadığını görmüşdüm. Ürekden sevinirdi sanki!

Uzun ayrılıq, susqunluq yaşamışdıq seninle. Unutmamışdım, amma heç dönmemişdim de sene! Süzgün baxışlarını, için-için gülümsemelerini, solğun üzünü getirmişdi mene qefilden gelen sözlerin. Sığınacaq yeri bildiyin İstanbulda da “bacara bileremmi” deyerek gelib-getdiyin günlerden birinde mene uzun bir mektub yazıb qoymuşdun. Sözleşdiyimiz halda, görüş yerine gelmemiş, nedense görüşmek istememişdin. Sönmüş veziyyetdeydin. Taşradakı problem, ailenin faciesi... ”Bu defe sarsılmağım meni dağıntılara sesleyir, qorxuram” -deyirdin. Bu sözlerine anlam vere bilmemişdim onda: ”Bir gözelin suretinin altında ezilmek, bir “ezab” kimi yaşamaq, ona yaxınlaşdıqca qorxmaq, qorxduqca da ehtirasla seni yaşadan surete bağlanmaq... Elde ede bilmemek, itirmek, çılğınlıq növbeleşmeleri... Hem de Taşranın soyuq üzünde... Bu halıma acıyıram. Meni qıyma-qıyma ederler!”*

Ve nehayet, o qorxunun qurbanı olmuşdun.

“Guya seni sözleşdiyimiz yerde gözleyecekdim. Fiqaronun Toyuna gedecekdik ve s. Üzr istemek neyi geri qaytara biler yeniden? Yene de üzr isteyirem. Beli, bir dönem bütün duyğularımla etraf

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 14 >>