Heyatı qorxaraq yaşamaqdır ayrılıq. İlk başda teklik duyğusuna qapılır ve en sonunda qorxuyla yaşamağa başlayarsan. Ve qorxuyla da davam edersen. Evvel onsuz ola bilmeyeceyini hiss etmeye başlayarsan. Bu da ayrılıq qorxusunun ilk göstericisi olar. Sonra gördüyün bütün gözellikde, danışdığın her insanda, toxunduğun bütün eşyada ve hetta gezdiyin her küçede onu axtararsan. Qarşındakı insanın onun kimi olmasını gözleyersen. Ve ümidlerin boşa çıxınca yavaş-yavaş insanlardan soyumağa başlayarsan. "Göresen bir xeber gelecekmi" ümidiyle onu düşünmekden başqa bir şey ede bilmezsen, ya da köhne xatirelere dalıb zamanın süretle axdığının ferqine vararsan... Ve en sonunda içini gemiren suallarla heyatı yaşamağa çalışarsan. "O da meni terk edecekmi? Göresen aramıza yollar girecekmi?" - deye ağlını qurdalayan bütün suallarla tekliye çekilersen. "Heyat bize yeni fırtınalar verecek" - deye ucsuz-bucaqsız denizlerde üzmekden, yeni sahillere yan almaqdan qorxmağa başlayarsan. Hezin küleye razı ve bir körpüye bağlı olaraq yaşamağa çalışarsan. Ferqli insanları tanımaqdan, ferqli duyğuları dadmaqdan qorxarsan. Ve o körpüden sonsuz sandığın denize baxdıqda zamanın senden neleri alıb apardığının ferqine varmağa başlayarsan. Ayrılıq qorxusu da bele bir şeydir... Sene yalnız heyatı texire salmağı ve tekliyi öyreder...