Çarlz Bukovskinin essesini teqdim edir.
Bir dollar iyirmi sent

O en çox yayın sonunu sevirdi, yox payızı, daha çox payızı. Ele ya bele ferq etmez, artıq çimerliklerde serinlik düşür ve bele günlerde gün batımından sonra suyun kenarı ile gezmek onun xoşuna gelirdi. Etrafda birce canlı da tapa bilmezsen, su ise insanların atıb getdiyi her cür zir-zibille çirklenmiş, üfunet iyi verirdi.

Ters kimi qağayılar da bele vaxtda yatmaq istemirdiler, yatmaqdan zehleleri gedirdi, onlar havaya qalxır, yere düşür, onun üzerinden uçub keçir, bedenine hücüm çekir, canından qalan son heyat işartısını da elinden almaq isteyirdiler. Eger canında lap az da olsa heyat sevgisi qalıbsa ve sen bundan xeberdarsansa demeli hele senin meselen hell olunmayıb, hele vaxtına var.

O qumun üstde oturub suya baxardı. Suya baxarken neyinse heqiqeten var olduğuna inanmaq çetin gelir adama, sanki her şey qeribe bir fanilik perdesi altında yoxa çıxmışdı. Sanki yer üzünde ne Çin, ne Birleşmiş Ştatlar, ne Vyetnam adlı bir yer vardı, ya da sanki o heç vaxt uşaq olmayıb. Yox uşaqlığının var olduğuna şübhe yoxdur, bunu unutmazdı, hem de genclik dövrünü, ne vaxtsa işlediyi yerlerin, qadınlarının, sonra qadınsız keçen illerinin ve indiki işsiz günlerinin var olduğunu bilirdi.

Altmış yaşlarında heç kime lazım olmayan, dibine qeder tükenmiş bir sefil idi o. Cibinde bir dollar iyirimi sent neğd pulu ve evvelceden verdiyi bir heftelik kiraye haqqından başqa heç neyi yox idi. Okean adamın içine işleyir... O indiye kimi qarşılaşdığı qadınların hamısını bir-bir yada saldı. Bezileri ile özünü yaxşı hiss etmişdi, amma çoxu esl ifriteler, ağıldan yüngül, yolunu azmış, şivenlik salıb cırmaq atan başdan xarablar idi. Gördüyü bütün otaqlar, çarpayılar, yeni il bayramları, iş yerleri, mahnılar, xestexanalar ve bir-birinden mezmunsuz günler, geceler, neticesiz, hamısı neticesiz. Mena eksikliyi, fürset eksikliyi ve bu da altmış ilin qarşılığı, bir dollar iyirmi sent

Az keçmemiş o arxasında gülüşme sesi

[1] 2 3 >>