Orxan Fikretoğlunun hekayesini teqdim edir.
İtki

Ellini haqlasa da, elli-ayaqlı deyildi. Mağmın, bükük, ruhu ezik adamdı. Fesilden-fesile radiodalğa kimi keçirdi.

Bir axşam özü kimi bürüşük qadını ile çay içirdi. Qadınından qend istedi. Qadını tenbel-tenbel ona baxıb, "özüne gel" dedi - "görürsen ki, çay içirem, eyil özün götür".

"Özüne gel" - sözü ona sille kimi deydi. Qadını haqlı idi. Haçandı özünde deyildi. Özünden çıxmışdı. Özüne gelmek üçün evvelce özünü hiss etmeliydi. Özü çoxdandı hiss olunmurdu. Özü yox idise, hara qayıtsın? Arvadı burda idi, oturub çay içirdi, bes özü harda idi? Bes, onun ayaqları üste duran kim idi? Özü deyildi axı...

Güzgünün önüne keçdi. Özünü xatırlamaq istedi. "Özü" yadından çıxmışdı. Güzgüden ona sönük, çelimsiz, sözü, emeli içinde sınıb qalmış qorxaq bir adam baxırdı. Bu adam kim idi? O, ümid ve arzularını, xatirinde qalmış özünü, içindeki istiliyi bu güzgüdeki "leşe" göresen nece sığışdıracaqdı? Göresen o, söz-söz, emel-emel, yaş-yaş xırdalanıb, doğrudanmı bu güzgüdeki adama çevrilmişdi? Bu adam onun qelbinin qelibinde deyildi axı? Gözlerini tesbeh kimi şaqqıldadan qadına baxıb: - "Özüme gele bilmirem" - dedi. Özüm, özüm deyilem!"
Qadını "tesbehini" saxlayıb:

- Düz iyirmi il bundan qabaq sen özünü itirdin. O günden sene demeye qorxuram. Yaxşı ki, söhbeti özün açdın. Özünü tap!

Qadının sözleri onu sinirlendirdi:

- Bes mene niye demirdin? - qışqırdı.

Qadını çiyinlerini çekdi...

Paltosunu geyinib, eşiye çıxdı.

Üstünden iyirmi il keçenden sonra indi özünü harada axtarsın? Göresen nece ve neden itmişdi? Ne vezife sahibi idi ki, eyilsin, ne de o qeder kasıb idi ki, alçalsın. Ele-belece, saat kimi yaşamışdı. İndi ise "özünü" itirmişdi, hardasa düşüb qalmışdı, daha yox idi, başqası idi.

* * *

Dostu qapını açan kimi her şeyi anladı:

- Seni çoxdan gözleyirdim, keç içeri!

Paltolu mizin arxasına oturub gözlerini dostuna zilledi:

- Haçan olub bu?

Dostu:

- İyirmi il olar - dedi.

Dostunun

[1] 2 3 >>