sözleri qadınının sözleri ile ten gelirdi. Ona ne olmuşdusa, iyirmi il evvel olmuşdu. Dostu çayları mizin üstüne qoyub, ketile eyleşdi:

- Bunu sen menden yaxşı bilmelisen ki - dedi. - Bir de, fıkir eleme, hamı bu ömründe gec-tez özünü itirir. Hele sen sevin ki, bunu başa düşmüsen. Çoxusu heç bunu bilmir. Ele özge sifetle de ölür!

- İndi men neyleyim. Özüme nece gelim?

Dostu çiyinlerini çekib:

- Ne bilim, - dedi.

Ayağa qalxıb, eyvana çıxdı. Şeher içine çökmüşdü. Tekem-seyrek işıqlar böyük qaranlığın qorxusu qabağında çırtlamış xırda ümid şülekleri idi, titreşirdiler...

"Axı iyirmi il bundan qabaq ne olmuşdu?" Dostu eyvana çıxıb papiros odladı:

- Özün heç ne xatırlamırsan? - soruşdu.

- Yox, xatırlamıram... İyirmi il bundan qabaq yadda qalmayan min doqquz yüz seksen beşinci il idi. O il ne olmuşdu ki? Subay oğlan idim. Metişle kinoya-zada gedirdik. İşleyirdim. Seherler stadionda qaçırdım. Nenem sağ idi. Vallah bundan savayı yadıma heç ne gelmir!

- Belke kimse seni qorxudub? Belke adam öldürmüsen? Oğurluq etmisen? - dostu işin axırına çıxmaq isteyirdi.

- Meni tanımırsan?

İçeri keçdiler. Dinmezce oturub bir müddet bir-birlerine baxdılar. İlleri çevirirdiler. Ayağa qalxanda dostu xoruldayırdı.

* * *

Qadını dehlizde durub, onu gözleyirdi. Hiss olunurdu ki, bütün geceni yatmayıb.

- Ne oldu, tapdın özünü?

- Yox!

- Bundan sonra sen daha kime lazımsan? Birteher yaşa getsin.

Soyunub yatağına girdi. Berkden:

- Axı, adam nece ite biler? Nece yox olar? Bes onda men kimem? - qışqırdı. Yorğanı başına çekmemiş bir de güzgüye baxdı. Özü deyildi...

Qadınını sesledi:

- Gel, burda otur, men yatım, tek qorxuram!

Qadını yataq otağına girib:

- Neden qorxursan? - soruşdu.

Çiyinlerini çekib, gözlerini yumdu. Ve qefil derk etdi ki, üzündeki üzü onun üzü olmasa da, özü özü olmasa da, bu qorxaq yuxululuğu çox ve rahat "YAŞAMAQDAN" ötrüdür, nece olur-olsun, hansı sifetde olur-olsun, hele yaşamaq isteyir... Ve deyesen onun

<< 1 [2] 3 >>