qezeblenib silaha sarılsınlar. Mesele torpaqda deyil, torpaq hamıya bes eleyer. Mesele ondadır ki, juanjuanların bu rezaleti onlarla heç yad qonşu olmağa da haqq vermir.

Nayman-Ana oğlunun yanına bu fikirlele qayıdırdı. Ele hey götür-goy eleyirdi ki, nece onu inandırsın, nece başa salsın ki, bu gece bir-birine qoşulub qaçmalıdırlar.

Toran qarışırdı. Gece azman Sarı-Özek çölleri üzerine çökürdü. Ağmaya öz sahibesini yüngül, serbest bir yerişle böyük deve sürüsüne teref aparırdı. Batan güneşin şüaları ananı devenin donqarları arasında çox aşkar işıqlandırırdı. Nayman-Ananın rengi-ruhu özünde deyildi, çox ciddi görkemi vardı. Budur o, sürüye çatdı, otlayan heyvanların arasından keçdi, etrafa göz gezdirdi, amma oğlunu göre bilmedi. Onun minik devesi yüklü halda noxtasını sürüye-sürüye otlayırdı. Nayman-Ana oğlunu sesleyib çağırmağa başladı:

- Jolaman! Haradasan? Menem, ananam! Haradasan?

O, narahatlıqla etrafa boylana-boylana qaldığı üçün oğlunun deve dalında daldalanıb, dizini yere vererek oxla onu nişan aldığını görmürdü. Güneşin şüası ona mane olurdu, fürset gözleyirdi ki, oxu buraxsın.

- Jolaman! Oğlun!-Nayman-Ana oğlundan nigaran halda onu sesleyirdi. Birden qanrılıb baxanda onu gördü. Birce:

- Atma! - deye bildi, ele Ağmayanı mehmizlemek isteyirdi ki, dönüb oğluyla üzbeüz gelsin, yetirmedi - ox vızıltıyla onun sol qoltuğuna sancıldı.

Bu, ölümcül zerbe idi. Nayman-Ana devenin boynuna sinib ilişe-ilişe yıxıldı. Ancaq ananın özünden evvel başının yaylığı açılıb düşdü, havada bir quş olub çığıra-çığıra uçub getdi: Yadına sal kimlerdensen? Adın nedir? Senin atan Donenbaydır! Donenbay! Donenbay!
Deyilene göre, o vaxtdan Sarı-Özekde Donenbay quşu uçur. Donenbay quşu yolçuya rast gelende onun yaxınlığında uça-uça seslenir: Yadına sal kimlerdensen! Kimin oğlusan? Adın nedir? Adın? Donenbay, Donenbay!...

Sarı-Özekde Nayman-Ananın basdırıldığı yere o vaxtdan Ana-Beyit, yeni Ana meskeni Qebiristanlığı deyerler.

<< 1 ... 10 11 [12]