bilmir, hardandır, kimlerdendir, onu da bilmir. Ne soruşursan dinmir, birce "he" bilir, bir de "yox", bir de qulaqlarınacan keçirdiyi papağından berk-berk tutub dayanır. Devenin derisi be’zen ömürlük bitişib qalır manqurtun başında. Bele manqurt üçün ondan böyük ceza yoxdur ki, deyesen, gel, başını buğa verib derini qopardaq. Deli ayğır kimi çırpınacaq, bir adamı da başına yaxın buraxmayacaq. Bele manquryt heç vaxt papağını çıxartmır, ele papağda da yatır.

Bu söhbet geden vaxt bir arvad sövdegerlere çay süzürmüş. Deme o arvad Nayman-Ana imiş... O gece Nayman-Ana seherecen çimir vurmur, başa düşür ki, o manqurt pasibanı Sary-Özek çöllerinde axtarıb tapmayınca, onun öz oğlu olmadığını bilmeyince rahatlıq tapmayacaq. Çoxdan beri üreyinde gizleyib saxladığı üzücü, qorxulu bir şübhe ana qelbinde yeniden baş qaldırmışdı –oğlu döyüş meydanında helak olub, ya yox?

Onun oğlu Sarı-Özek torpalarında Juanjuanlarla döyüşde helak olmuşdu. Eri de bir il evvel öldürülmüşdü. Naymanlar arasında ad çıxarmış, sayılan kişilerden biriymiş. Oğlu döyüşe getmişdi ki, atasının qisasını alsın. Döyüşde düşmenle üz-üze gelib sineleşende görübler ki, onun oğlu yıxılıb atın boynuna, döyüşen hay-heşirinden hürken qızğın at götürülüb, oğlan duruş getire bilmeyib yıxılıb, bir ayağı ilişib üzengiye atın böyründen aslı qalıb. At oğlanın cansız cesedini sürüye-sürüye üz tutub çöle... Terslikden at düşmen terefe qaçıb.
Naymanlar bir neçe gün dalbadal çölü gezib axtardılar ki, oğlanın ölüsünü tapsınlar, bir şey çıxmadı. Ne meyidini tapdılar, ne atını, ne de silahını-yarağını, ne iz vardı, ne elamet... Onun helak olduğuna heç kimde şekk-şübhe yox idi, çünki yaralı olsaydı bele bu neçe gün erzinde ya qan itkisinden, ya da susuzluqdan ölerdi.

O günden Nayman-Ana üçün bu bomboş dünyada bomboş günler başladı. O başa düşürdü ki, davada helak olanlar olur, intehası oğlunun meyidinin döyüş meydanında atılıb qalmağı, basdırılmamağı ona rahatlıq vermirdi.

Bu qara fikirleri özünden redd elemek üçün

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 12 >>