oğlunun öldüyüne gerek öz gözleri ile inanaydı. Ona her şeyden çox şübhe getiren oğlunun atının yerli-dibli yoxa çıxmağı idi, at ölmemişdi, at hürküb qaçmışdı. Bütün ilxı atları kimi, o da gec-tez üzengiye ilişmiş ölünü sürüye-sürüye öz ilxısına qayıtmalı idi. onda ne qeder dehşetli olsa da atın sürüye-sürüye getirdiyi bu ölünün üste ağlayar, ulam-ulam ulayar, üz-gözünü cırardı. Evezinde üreyindeki bütün şübheleri birdefelik çıxardıb atardı,ölümüne de soyuq derrakeyle hazırlaşardı. Ancaq ne fayda ki, ne oğlunun meyidi tapıldı, ne de at qayıtdı. Qebile camaatı bu hadiseni yavaş-yavaş unudmağa başlayırdı, çünki zaman keçdice her şey silinib, unudulub geder... Birce ana teskinlik tapıb unuda bilmirdi. Fikirleri ele eyni çevrede cereyan eleyirdi. Atın başına ne gelin, yeher-esbab ne oldu, yar-yarağı hara itdi? Heç olmasa bu elametlere göre oğlunun taleyini belke öyrene bileydi! Axı ola biler ki, çapıb elden düşenden sonra Juanjuanlar onu Sarı-Özeyin bir yerinde tutub eplainle keçire bilibler. Yeher-yüyenli elave bir at da pis qenimet deyil. Bes onda Juanjuanlar onun üzengiye ilişib sürüne-sürüne qalan oğlunun meyidini göresen neyleyibler? Basdırblar, yoxsa qoyublar ele çölün düzünde heyvanlara yem olsun? Birden belke diriymiş o, belke allahın işidir, ona ölüm vermeyib? Göresen onu öldürüb ezablarına son veribler, ya çölün düzeninde atıblar ki, orda canı çıxsın, belke?

şübhelerin sonu yox idi. O gelme sövdegerlerin heç birinin ağlına gelmezdi ki, o cavan manqurt haqqında dedikleri sözler Nayman-Ananın qovrulan üreyine teze bir qığılcım salacaq. Ana başa düşdü ki, ta o manqurtu tapmayanca, onun öz oğlu olub-olmadığını bilmeyince sakitlik tapmayacaq.

Sübh açılanda Nayman-Ana yurddan yola hazır çıxdı. Kandarı adlayıb qapıya söykendi, fikre getdi, aulu terk etmemiş etrafı diqqetle süzdü. Ananın gözleri doldu, derin bir ah çekdi. Heç ağlına gelerdimi ki, bele-bele günler görecek! Sonra özünü ele aldı, duanın birinci sözlerini pıçıldadı: "La ilahe illellah" (Allahdan

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 12 >>