başa düşüb acı bir dehşetle seyriyen dodaqlarını gemirerek yeri tepiklemeye başladı, ne qeder çalışdı özünü ele alsın, özüyle bacara bilmedi. Özünü ayaqda saxlamaq üçün laqeyd dayanıb-baxan oğlunun çiyninden berk-berk yapışıb hönkürtüyle ağladı, çoxdan beri başının üstünü kesdirmiş derd indi sel kimi onu altına alıb basdırırdı.
Di gel ki, onun gelişi oğluna heç bir te’sir göstermedi, heç ağzını açıb soruşmadı ki, ay arvad kimsen, niye ağlayırsan? Bir an sonra pasiban onun elini çiyninden götürüb, özünün yüklü minik devesini çeke-çeke sürünün o başına getdi ki, görsün oynaqlamağa başlayan cavan develer sürüden uzaqlaşmayaıblar ki...

Nayman-Ana terpenmeyib yerinde qaldı, çömbelib üzünü elleri ile örterek xısın-xısın ağladı, başını qaldırmadan bir müddet bu veziyyetde qaldı. Sonra özünü toplayıb oğlunun yanına getdi, çalışdı ki, özünü sakit saxlasın. Manqurt oğul hep bir şey olmamış kimi me’nasız ve laqeyd nezerlerle ona baxdı, üzgün sifetinde ne ise tebessüme benzer bir şey işardı. Ancaq gözleri yene evvelki kimi tamam e’tinasızdı.

- Otur danışaq, - deye Nayman-Ana derinden bir ah çekdi.

Onlar yere çökdüler.

Nayman-Ana soruşdu:

- Meni tanırsan?

Manqurt başıyla "yox" dedi:

- Bes adın nedir?

- Manqurt.

- Seni indi bele çağırırlar, evvelki adın yadındadır? Bir esl adını yadına sal görüm...

Manqurt danışmırdı. Anası görürdü ki, o, adını yadına salmağa çalışır, qaşlarının arasında iri ter içindedir. Amma görünür oğlan qalın bir divara rast gelmişdir, divarı keçe bilmirdi.

- Bes atanın adı nedir? Bes özün kimsen, kimlerdensen? Heç olmasa doğulduğun yerise de bilmirsenmi?

Yox, o heç ne bilmir, heç ne xatırlamırdı.

- İlahi, gör seni ne güne salıblar! - deye ana pıçıldadı, yene de özünden asılı olmayaraq derdden boğula-boğula ağlamağa başladı. Ananın bu derdi-kederi manqurta qeti te’sir elemirdi.

- Torpağı almaq olar, mal-dövleti almaq olar, lap adamın heyatını da almaq olar,–deye ana söylendi, - ancaq adamın hafizesine kim qesd ede

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 12 >>