biler, bunun kim fikirleşib tapıb?
Ana onun kim olduğunu soruşmaqla yox, telqinle başa salmaq qerarına geldi.

Senin adın Jolamandır. Eşidirsenmi? Sen Jolamansan. Atanın da adı Donenbaydı. Atan yanında deyil? Axı o, sene hele uşaqlıqdan ox atmağı öyrederdi. Men de senin ananam, sen de menim oğlum. Sen naymanlar qebilesindensen, başa düşdün? Sen naymansan...
Ananın dediklerine o, tam laqeydlikle qulaq asırdı, ele bil bu sözlerin ona dexli yoxdu.Yeqin otluqda cırıldayan çeyirtkeye de belece qulaq asardı.

Ve onda Nayman-Ana manqurt oğlundan soruşdu:

- Bes sen bura gelmemişden neler vardı?

- Heç ne, - deye manqurt cavab verdi.

- Geceydi, ya gündüz?

- Heç ne, - manqurt eyni sözleri tekrar etdi.

- Kimnen danışmaq isteyerdin?

- Aynan. Ancaq biz bir-birimizi eşitmirik. Orda kimse oturub.

- Sen daha ne isteyerdin?

- İsteyerdim ki, menim de hörüyüm olsun ağamınkı kimi.

- Qoy görüm onlar senin başına ne iş getiribler?- deye Nayman-Ana elini onun başına uzatdı.

Manqurt kenara sıçrayıb çekildi, eliyle papağından yapışıb daha anası terefe baxmadı. Arvad başa düşdü ki, başını heç vaxt onun yadına salmaq olmaz.

Bu vaxt uzaqdan deveye minmiş bir adam göründü. O yaxınlaşırdı. Nayman-Ana soruşdu:

- Bu kimdir?

- Menimçün yemek getirir.

Nayman-Ana teşvişe düşdü. Bu juanjuan onu görmemiş tez çekilib gizlenmeliydi. O tez devesini hıxlayıb mine-mine oğluna xeberdarlıq eledi:

- Ona heç ne deme. Men tezlikde qayıdacağam.

Oğlu cavab vermedi. Onun heç eynine de deyildi.

Nayman-Ana başa düşdü ki, deve üstde sürü içinden keçmekde sehv eleyib. Amma daha gecdi, elbette, juanjuan ağ deve üstde oturan adamı göre bilerdi. Gerek otlayan develerin arasıyla gizlene-gizlene piyada keçeydi.

Nayman-Ana otlaq yerinden xeyli uzaqlaşandan sonra qıraqlarını yovşan basmış derin bir dereye girdi. Burada deveni derenin dibinde çöküzdürüb yere düşdü, daha Ağmayanı qalxmağa qoymadı. Gizlenib baxmağa başladı. Juanjuan onu görmüşdü. Bir azdan o, devesini

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 12 >>