hereketlerine nezaret ede bilirdi. Bezen yuxuda çekisizlik alemindeymiş kimi ayaqlarının yüngülce bir tekanıyla yerden aralanıb uzun bir mesafeni tullantıyla qet etdiyini de xatırladı, yene de yuxuda qıçlarının qıc olub birce addım ata bilmediyini de. Amma indi ne ayaqları qıc olmuşdu - hemişekitek addımlayırdı, ne de çekisizliyin yüngüllüyünü duyurdu. Yuxu deyildi bu.

Bes onda gecenin bu vaxtı şeherin bu mehellesinde ne işi vardı? Niye gelmişdi bura, nece düşmüşdü bu yere, haçandan beri burdaydı? Ne qeder çalışırdısa da bu sualların birceciyine de qeti cavab tapa bilmirdi. İçen de deyildi ki, bu müemmanı serxoşluğunun ayağına yazsın. Teşviş hissinin, az qala vahimeye, qorxuya keçe bilecek nigarançılığının da sebebi bu idi. Hem de üreyine dammışdı, indice, lap bu yaxında neyinse meşum bir şeyin - neyin? - baş vereceyini fehmle duymuşdu. Bu önduyum idi. O.-nu eymendiren.

Kor dalana arxa çevirib tinden sola buruldu, bir neçe addım atandan sonra qarşıda başqa bir sal divarla üz-üze geldi. Yeni bir çıxmaza düşmüşdü, amma yene de sol terefde dar bir qapı vardı, bu qapıdan keçib heyete yox, başqa bir küçeye çıxdı ve hemin andaca üreyine dammış qorxu durulub aydınlaşmağa başladı; sesden hürkmüşdü.

Bayaq belke çox uzaq bir henir kimi duyulan ses indi artıq uğultu kimi eşidilirdi. Motor uğultusuydu. İşe salınıb qızdırılan motorun uğultusu. Az sonra motor qızacaq ve maşın hereket edecekdi. Gecenin bu vaxtı, dar küçelerden her hansı bir maşının keçmesi imkansız olan bu yerde hele görmediyi avtomobil neden O.-nu bele xoflandırırdı? Özü de bilmirdi, amma neyin bahasına olur-olsun bu meşum maşından qaçıb qurtulmaq, uzaqlaşmaq, xilas olmaq isteyirdi.

O, addımlarını yeyinletdi ve addımlarının yeyinletmesiyle maşın sesinin süretle yaxınlaşdığını da hiss etdi. Az qala panikaya qapılırdı, addımlarını telesdire-telesdire qaçmağa başladı ve qaça-qaça düşünürdü ki, maşın bu dar, dolaşıq küçeleri bele süretle nece keçe bilir?

Uğultu lap yaxından gelirdi. O, özünü mecbur

<< 1 [2] 3 4 ... 15 >>