görüb.
Bir de ki, Katibe artıq heç burda, bu otaqda, bu şeherde deyildi. O.yla başqa bir dünyadan danışırdı ele bil. O.nun yanında, bu otaqda cismani varlığı idi, ruhu ise çox-çox uzaqlarda idi.
O.her enişine-yoxuşuna, her dikine-çökeyine beled olduğu, derisi tarım çekilmiş, kip ağuşlarında boğulub hezz aldığı bu beden haqqında düşünürdü ve düşünürdü ki, bu bedene ne qeder beled imişse, bu ruha da bir o qeer nabeled imiş.
Deli bir istek oyandı O.da. Divar güzgüsünü vurub sındırmaq, çilik-çilik etmek istedi. Amma xatırladı ki, güzgünün sınması bedbextlik getirir. Ne, Katibenin bedbextçiliyine razı olardı, ne öz bedbextçiliyini isterdi. Yeqin bu güzgünü - onların mehebbet güzgüsünü de satıb, onun da müşterisi gelecek ve belke başqa bir evdede güzgü qarşısında sevişmekden xoşlanan başqa birileri tapılacaq.
Artıq bu boşalmış, sesleri, henirleri susmuş otaqda keçirdiyi her deqiqe O.yçün işgence kimi idi ve gerek olan bütün vida sözlerini deyib qapıya teref yollandı. «Yaxşı yol - dedi, bir daha - salamat get - dedi, - orda ömrün uğurlu olsun - dedi. Hetta: - Belke haçansa, hardasa görüşdük» - dedi. Halbuki ikisi de bilirdi: bir de heç vaxt, heç yerde - heç harda görüşmeyecekdiler.
Qapını açmışdı artıq, bütün sözleri tez-telesik deyib Katibenin alnından öpdü ve yeyin addımlarla pillekenleri enmeye başladı. İkinci mertebenin uçuq pillekeninde az qala büdreyib yıxılacaqdı, ayağı burxuldu. Qanrılıb yuxarı baxdı. Katibe hele de qapının astanasında dayanıb ona el edirdi. Gözlerinde yaş-filan da yoxdu. Gülümsünürdü.
Burxulan ayağının ağrısı bir az keçen tekin yavaş-yavaş pillekenleri enmeye başladı ve yuxarıdan cırıltıyla örtülen qapının sesini eşitdi. Qapının son cırıltısı O.ya çarpayı cırıltısını andırdı ve ebedi ayrıldıqlarını tam menasıyla ele bil yalnız bu an anladı... Ou da derk eledi ki, iller boyu görüşmeseler de Katibe belke de O.nun bu şeherde son heyanı idi. Qırmızı maşın ehvalatını olsa-olsa birce ona danışa bilerdi.
Geri qayıtmaq, her şeyi
»Oxu zalına keç