oxumağa, biri günkü nömrede gedecek materialların, mektubların saf-çürük edilmesine başı ele qarışdı ki, fasile zamanı bufete keçib adeti üzre yüngülvari nahar elemeyi de unutdu. Dörde yaxın korrekturaların öhdesinden gelenden sonra nefesini dermeye macal tapdı, berk acdığını hiss eledi ve 6-cı mertebedeki bufete endi. Bufetin pencereleri küçeye açılırdı ve O. şorbanın, kartofun ve çayın pulunu ödemek üçün piştaxtaya yanaşanda qeyri-ixtiyari pencereden aşağı baxdı. Aşağıdakı maşınlardan biri qırmızı limuzin idi. Hemin o maşın idimi?

O. özüne de qeribe gelen bir hevesle bu maşının hemin limuzin olub-olmadığını yoxlamaq istedi. Liftle aşağı endi, küçeye çıxdı ve içi adamsız, boş qırmızı maşının nömresine baxdı: 19-91.

Hemin limuzin idi.

O.-nun matı-qutu qurumuşdu. Bir müddet kirimişce dayanıb matdım-matdım qırmızı avtomobile baxdı. Ele bil ne ise gözleyirdi. Daha doğrusu kimise - bu maşının sahibi, sürücüsü axır ki, peyda olmalıydı, avtomobiline yanaşmalıydı ve bu qeribe sirr açılmalıydı. Amma maşına heç kes yanaşmırdı.

İşin sonuna yaxın bir vaxt idi ve ara-sıra park edilmiş idare ya şexsi maşınların yiyeleri, sürücüleri gelib öz avtomobillerine minir, motoru işe salıb gedirdiler. Get-gede idarenin qabağı maşınlardan boşalırdı. Cemisi beş-altı maşın qalmışdı, onlardan biri de qırmızı limuzin idi. O. derk eledi ki, artıq xeyli vaxtdır burda durub qalıb ve tamamile boş yere kimise, ye neyise gözleyir. Kimi? Neyi? Özü de bilmirdi. Halbuki bu gözlemenin menasız ve ebes olduğunu duyurdu. Ta seherecen burda dayana bilerdi. Maşının sahibi, ya sürücüsü ortaya çıxmayacaqdı. O nedense buna emin idi. Ona da emin idi ki, buradan aralanıb evine gedende qırmızı limuzini qapısında görecek. Neden bu qeder emin idi, özü de aydın derk ede bilmirdi. Amma bu beleydi.

Yola düzeldi, indi maşınlardan çox küçeden keçen adamlara diqqet edirdi. Bir tanış sifete rast gelmirdi. Ele bil tanımadığı yad, özge bir şehere düşmüşdü. Bu elbette yalnız bugünkü duyumu deyildi, son iki-üç

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 15 >>