Qedim zamanlarda bütün duyğuların yaşadığı bir ada varmış: Xoşbextlik, Keder, Zenginlik ve Mehebbet de daxil olmaqla bütün hamısı.
Bir gün Adanın batmaqda olduğunu duyğulara xeber vermişler ve duyğular da adadan köçmek üçün gemilerini hazırlamışlar.Deyilenlere göre Mehebbet, adada en axırıncı qalan duyğu olub.Çünki mümkün olan en axırıncı ana qeder gözlemek isteyib.Adanın batmağına az bir zaman qaldığı vaxt Mehebbet kömek istemeyi qerara alır.
Onlarin içerisinde en böyük gemide Zenginlik olub!
Mehebbet: Zenginlik, meni de yanında apara bilersen?
Zenginlik: Yox seni yanımda apara bilmerem.Çünki gemimde çoxlu qızıl, gümüş var! Sene yer yoxdu.
Hemin vaxt Ümidin çox gözel bir gemisi varmış.
Mehebbet: Ümid, bes sen nece? Meni özünle apara bilersen?
Ümid: Men sene heç cür komek ede bilmerem çünki men getmirem! Men axırda ölmek isteyirem ve bu adada qalıram!
Keder o an mehebbete en yaxın olan duyğu olmuş.
Mehebbet: Keder sen de mene kömek etmeyeceksen? Sen de meni öz yanına gelmeye qoymayacaqsan? Meni de aparmayacaqsan? Meni göz göre-göre bu adada yalnız buraxıb ölmeyimi isteyeceksen?
Keder f, Mehebbet, o qeder kederlenmişem ki o qeder derdlenmişem ki, senin elinden, yalnız qalmaq isteyirem.
Bu an Mehebbetin yanından Sevinc tez- tez qaçaraq keçmiş.Ancaq ne qeder sevincli olubmuş ki heç Mehebbetin onu çağırdığını, ondan kömek istediyini eşitmemiş.
Birden kimse Mehebbeti seslemiş: Gel Mehebbet! Seni yanıma alacam... Bu Mehebbetden çox-çox yaşda böyük olan birisiymiş.Mehebbet bu vaxt özünü o qeder şanslı, o qeder sevincli hiss edibmiş ki heç onu sesleyenin, onu xilas edenin, onu yanında aparanın kim olduğunu soruşmağı yadindan çıxartmış! Köhne adadan qurtulub yeni bir adaya çatanda Mehebbet adada duşmüş ancaq onu getiren ise öz gemisi ile yoluna davam etmiş.Mehebbet Bilikden onu getirenin, onun xilaskarının kim olduğunu soruşmuş.Bilik ona o Zaman idi deyerek cavab vermiş.
Mehebbet: Bilik, Zaman mene niye kömek elesin ki?
Bilik gülerek cavab vermiş: Yalnız Zaman

[1] 2 >>